Sweet, Simple Ways to Say "I Love You"

30 little gestures (from real couples!) that add up to big love.

man embracing woman holding a glass of water

Ben Goldstein

Tokens of affection

"I always wake up thirsty at night, so before bed Caitlin brings me a tall glass of ice water, since I often forget to get one for myself. It shows me that she knows my quirks and that she loves me."
Brian Lowe, 30 (pictured with his wife, Caitlin Faulkner, 28)
Maplewood, NJ

"Bill often surprises me with a cup of to-go coffee. He doesn't even drink coffee or know coffee 'lingo,' so he's really going out of his way when he stops and orders a grande vanilla latte for me. Whenever I get one, I'm grateful for the effort he made."
Michelle Sitton, 40
Lenexa, KS

"Oftentimes I'll hear a song I like on the radio and I'll ask Todd if he's heard it before. Minutes later he'll emerge from our home office with the song downloaded on iTunes and playing in the background. He's so considerate to find my 'new favorite song.' By tuning in to what I'm interested in, he makes me feel that I truly matter to him. It makes me want to do something sweet for him in return."
Nicole Engstrom, 39
Silverton, OR

"For each of my four pregnancies, I had awful morning sickness, and the only food I was able to hold down was these yummy peanut-butter-and-jelly sandwiches my husband made. So Craig would make me sandwiches and leave them next to my side of the bed. Every morning I would wake up and find a plate with my sandwich and a glass of milk. It was his way of making things a little better for me since I felt so sick."
Marie Powell, 41
Stamford, CT

"My husband brings me back little things from his business trips, like a Starbucks city mug — I collect them — or something else that relates to the specific city he visited. It means the world to me because I know he's thinking about me when he's away."
Vanessa Medina, 28
Schaumburg, IL

"I'm a runner, and every now and then when I put on my running shoes, I'll find something that my wife has hidden inside. In the past, I've discovered new running socks, sunscreen, and even a tacky headband. It's a small, funny thing she does that makes me crack a smile during my long run. It also makes me want to think of silly ways to surprise her back."
Mike Tarpsher, 40
Los Angeles

SHE SAYS, HE SAYS
Cara Good, 35, and Jonathan Good, 38, Tustin, CA
"When Jonathan travels for work, he brings back food with the word 'Cara' in the name. For example, he recently gave me Cadbury's Caramilk, a caramel and chocolate bar from Canada. It's always entertaining to see what new 'Carafood' he's discovered."

"Cara sneaks one of our two dogs' play toys into my suitcase before I leave on a business trip. It keeps a little piece of our home life close by when I'm far away, and I appreciate that."

Alex Barron, 30, and Frederik Tylim, 31, Dallas
"Frederik loves surprising me with little treats. He'll sneak chocolate truffles in to a movie and hand them to me in the dark theater. Or he'll pack surprise lunch snacks for me, such as Greek yogurt with honey, which I adore. These small details make me feel like he really knows me and cares for me."

"Whenever a new candy bar comes out, Alex always buys it for me — she knows I love being one of the first to try the newest one. She'll place the bar on the kitchen counter and won't say a word until I find it and get very excited."

couple embracing with love note in hand

Ben Goldstein

"Christopher and I write a loving note and leave it for the other person to find. For example, I wrote how thrilled I was to be pregnant and starting a family together and left it in his wallet. He replied on the same paper and left it in my jewelry box. We're now on the fourth page of our 'note trail.'"
Daisy Auger-Domínguez, 35 (pictured with her husband, Christopher, 34)
New York City

"Veronica leaves text messages on my phone letting me know she's thinking of me. They're usually something short and sweet, like 'xo.' It's not necessarily what she writes that makes it special; it's that she found time in her crazy day to let me know that I'm on her mind."
Scott Hunzinger, 39
Cutchogue, NY

"Melissa sends emails to me with 'I LOVE YOU!' pasted in them about 1,000 times. She does this whenever I'm having a challenging day at work, and it absolutely turns my day around."
David Arnoff, 48
Washington, D.C.

"When John leaves on a business trip, he puts Post-it notes all over the house with reminders such as 'Te amo (I love you),' 'Set the house alarm, I want you to be safe,' and 'Salt the driveway, I don't want you to fall and hurt your cute booty!' They never fail to make me feel taken care of."
Vanessa Medina, 28
Schaumburg, IL

SHE SAYS, HE SAYS
Renee Miller, 46, and Gary Bettman, 45, Los Angeles
"Whenever Gary travels on business, he sends me a postcard with a wonderful note on it. He's been doing this for years, and it's always a nice surprise because each postcard has a special meaning to me or our relationship. For example, he knows how much I still like The Wizard of Oz, so he'll find an appropriate postcard featuring a scene from the movie."

"When I was working out of the country for a long period of time, Renee would fax letters to me, which would be slipped under the door of my hotel room overnight. I'd wake up the next morning and happily find her heartfelt messages waiting for me."

Little acts of love

"My husband irons my clothes for me. He'll either ask me what I need ironed or he'll surprise me and press my skirts and blouses without even asking. It's so nice and thoughtful, because ironing is my least favorite chore!"
Michelle Lisko, 43
Stow, OH

"Every night before bed my husband and I tell each other something we're grateful for that the other person did that day. For example, 'I'm grateful for the nice dinner you made,' or, 'I'm grateful you gave the kids a bath.' It's taught us to look for the positive attributes in each other. It's also nice to be recognized for doing the laundry or cutting the grass!"
Beth Remmes, 34
Atlanta

"My wife and I have an ongoing thing about pulling the car into our driveway. She drives straight in and backs out, and I like to back in and drive straight out. On several occasions I've come out in the morning to find that Marina had backed the car in the night before, knowing that I'd be driving it next. That gesture shows me so clearly how much she respects and loves me."
Mike Howard, 41
Vancouver, BC

"My husband makes banana pancakes for me every Sunday morning. This includesg


Ref: redbookmag.com

10 Reasons Why Having Sex Is Good For Your Health

(As the article below mentions my name, I got it from Google Alerts. It was written by by Parul Tyagi and published in EzineArticles I do believe that the writer is going too far (in my opinion, sex is good because it is good) but I decided to republish it here…)

Paulo Coelho’s book titled “Eleven Minutes” suggests that the “act of coming together” just takes about 2-3 minutes, while the remaining 9 minutes are no more than an attempt to reach the “crescendo” when a hormonal discharge provides ecstasy like none other!

Scientists have often debated that sex is extremely beneficial for our health, but the lack of sex in good measures can have negative effects. On the other hand, too much sex can also be harmful; if you indulge in sex for more than 3 times a week, you are exposing yourself to the risk of a weaker immune system as well as vulnerability to infections…

1. The balance of your mental and emotional health is definitely influenced by sex. While abstinence often leads to anxiety or paranoia and even depression…having sex can cure cases of light depressions. After having exercised sex, the brain releases endorphins that decrease stress and induce a wonderful state of euphoria.

2. For all you women, having regular sex means freedom from expensive salon treatments. An excellent beauty treatment, having sex actually doubles the level of estrogen in women and makes their hair shine with brilliance while making their skin supple and softer.

3. And if you want to live longer, then look no further than your own bedroom. According to a research carried out at Queens University in Belfast, Ireland, having regular sex increases the lifespan in humans. It was found that out of the people of the same age and health, those who had more frequent orgasms faced 50% less death rate than who people who didn’t have frequent orgasms.

4. Sex is an excellent deep-cleansing treatment as well. Since sex is a strenuous but enjoyable exercise, when you have sex the pores of your skin are cleansed leaving a brighter and glowing skin as well as decreasing the risk of developing dermatitis.

5. An inexpensive and pleasurable exercise, sex can make you lose weight. When you have sex after a candlelight romantic dinner, not only do you burn all the fat and carbohydrates you consumed, but you also stay healthy at no extra cost! Consider this: A single session of passionate, mind-blowing sex (even regular sex) can burn about 200 calories. This is equivalent to running for 15 minutes on a treadmill!

6. Ladies, if you like you man to have bulging biceps then have sex more often. Sex is a great way to strengthen muscles. Imagine the effort made by your man through those difficult pushes and flexions! Of course, it all depends on the stunts in your bed…but it’s definitely better than running for miles on miles.

7. The more active your sex life, the more attractive and irresistible you become for the opposite sex. Really! An active sex life means that your body gets into the habit of releasing more pheromones, chemicals that attract all those gorgeous, luscious women! No wonder Casanova was so popular!

8. Sex can sharpen your senses; especially enhance your sense of smell. After sex, prolactin is released that activates the stem cells in the brain to form new neurons in the olfactory bulb. This helps to improve your sense of smell.

9. A pain reliever, sex is TEN times more effective than painkillers such as Valium. Just before orgasm, the hormone oxytocin’s level rises almost 5 times, leading to release of large amount of endorphins. Endorphins are natural painkillers and relieve you of pain, minor headaches, and migraines without any after effects. Next time your lady has a headache, treat her with a vigorous session of lovemaking rather than a Valium.

10. The act of Kissing stimulates salivation, which helps clean food particles stuck between the teeth and lowers the acidity level in your mouth. This is the primary cause of tooth decay. So kiss all you want, after all it’s a great excuse!

So my dear friends, sex is not just good for the mind, the body, but the wallet as well!

Filed under: 10 Reasons Why Having Sex Is Good For Your Health

Dr. Katherine Benziger - Personality Assessment, Thinking and Working Styles

Dr Katherine Benziger is a true pioneer and leading expert in her field. Her work has for the past 25 years focused on the proper and ethical development and application of personality assessing in the global business environment. Significantly, Dr Benziger prefers the term personality assessing, rather than personality testing, to describe her approach. Katherine Benziger is keen to distance herself from the 'personality testing' industry, for which 'falsification of type', and the interests of the individual - rather than the organisation - are not generally seen as a priority concerns. For Dr Benziger they are.

See also the Personality Models and Types section which includes more about Benziger's theory in relation to Jung, Myers Briggs, Eysenck, and other personality theories.

Also importantly, Benziger's systems are not psychometric tests. Many non-scientific people now use the term 'psychometrics' to cover the wide range of systems and tools used in testing, measuring and assessing all kinds of attributes in people, but strictly speaking this is incorrect. The term 'psychometrics' actually means the psychological theory or technique of mental measurement. Psychometrics and psychometric tests in this pure sense are often (and in certain countries necessarily) practised and administered only by people holding a PhD in psychology. This inherently can cause 'pure' psychometrics theory and testing tools to be less accessible for typical business and organisational applications.

Benziger's work, model and assessment systems are instead based on the measurement of brain function and energy consumption in the brain. This study of brain function is a different science, and a more recent one than psychology and psychometrics (the study of brain function has for instance been particularly aided by the advent of recent brain scanning technologies such as PET and MRI). The accessibility and application of Benziger's work and systems do not suffer the same restrictions and limitations as pure psychometrics, and as such offer potentially enormous benefits to organisations.

Benziger is keen to focus on the common tendency of people in work, whether being assessed or not, to 'falsify type'. She rightly says that when people adapt their natural thinking and working styles to fit expectations of others, normally created by work and career, tension and stress results. People are not happy and effective if they behave in unnatural ways, and much of Benziger's work focuses on dealing with these issues and the costs of falsifying.

Relating directly to this is the work Arlene Taylor PhD, a leading specialist in 'wellness' since 1980, and collaborator with Benziger for much of that time.

Arlene Taylor's work has confirmed, and builds on, Benziger's observations about the cost of falsifying type, notably the identification anecdotally of a collection of symptoms (in persons who were falsifying type) which Taylor has labelled Prolonged Adaption Stress Syndrome (PASS).

PASS initially featured in the 1999 Taylor and Benziger paper 'The Physiological Foundations of Falsification of Type and PASS', and remains central to Benziger's and Taylor's work.

The complete family of symptoms which Dr Arlene Taylor identified within PASS (Prolonged Adaption Stress Syndrome), as linked to Benziger's Falsification of Type, are:

1. Fatigue
2. Hyper-vigilance
3. Immune system alterations
4. Memory impairment
5. Altered brain chemistry
6. Diminished frontal lobe functions
7. Discouragement and or depression
8. Self-esteem problems

Benziger's principal assessment system is called the BTSA (Benziger Thinking Styles Assessment), and it's also available online as the eBTSA from the Benziger website, where you can learn more about Katherine Benziger and her ideas. I'd also strongly recommend you read Katherine's book, Thriving in Mind, available via her website. The book enables the reader to perform a basic personality assessment using the Benziger model, which is highly illuminating.

Here is a brief overview of Katherine Benziger's model: The brain has four specialised areas. Each is responsible for different brain functions (which imply strengths, behaviour and thinking style). The specialised areas are called 'modes'. Each of us possesses natural strengths in only one of these specialised areas, which causes us to favour and use a certain style ahead of others. (Outside of that one style, we may have strengths and weaknesses which are based on what competencies we have been exposed to, or developed, and indeed which competencies we have not been exposed to.) Dr Benziger refers to the natural specialised area as the preferred thinking and behavioural mode. If you buy the book there's an excellent and simple assessment to illustrate this point, although it relies on complete honesty when answering - if you are 'falsifying your type' then you will distort the analysis.

Dr Benziger illustrates a person's brain dominance (preferences and tendencies) in terms of a brain diagram (viewed from above) when the relative strengths for each specialised area are plotted using scores from an assessment to produce a rhombus or kite shape. There is no right or wrong shape. The diagram is simply a way of visualising the bias of a person's brain, and the parts used more and better than the others.

Benziger's brain type model

Dr Benziger's model uses this representation of the brain (viewed from above, top is front) and the definitions below.

mode	specialised area	brain functions	response to stimulus
1	basal left	Order and habit Ordered procedures Sequential routines	Remembers definitions. What is, is as described.
2	basal right	Spiritual experience Rhythm and feeling Harmony	Picks up emotional tone and the presence or absence of harmony (including harmony between people). What is, how we feel about it.
3	frontal right	Internal imaging Metaphor and imagination Expressiveness	Sees the essence of things, in pictures and metaphors. What is, is something meaning or enabling something else.
4	frontal left	Structural analysis Prioritising and logic Mathematics	Converts into logical results or effects. What is, leads to, or produces results.

Benziger says that people can have one and only one natural lead in which their brain is naturally efficient. They can and often do develop competencies in other modes. When they do in practice they will be using more areas of their brain, and when they do this the competencies outside their natural lead are always very draining.

Using the Benziger methodology and descriptions, here are some examples of brain types (which determine thinking and working styles), starting with the four modes and descriptions of each, shown as single-brain patterns. If you want to learn what your own thinking and working style is, get the book Thriving In Mind, or visit the Benziger website.

	Basal left - mode 1 Strong basal left gives good routine, sequential, process skills. Detailed, structured, ordered, efficient, dependable, reliable, builds and maintains orderly foundations. Follows instructions, does things by the book, step-by-step. Communicates in writing, detailed. Meets deadlines through following schedules and processes. Disciplined. Good attention to detail. Can appear laboured, bureaucratic, or obstinate.
	Basal right - mode 2 Strong basal right gives good abilities in intuition, feelings, empathy, relationships, connecting with people. Good active listening skills, understands how people feel, sensitive, picks up moods and feelings. Singing, dancing, speaking and listening with the eyes, touching, reaching out to people. Caring, compassionate. Non-verbally able, notices body-language. Interpersonally good, attentive to relationships and people. Internal language is feelings. Likes to harmonise with their environment. Can be a soft-touch, making too many personal sacrifices, and can find it difficult to say no. Doesn't like to upset people.
	Frontal right - mode 3 Strong frontal right gives good spatial and internal imaging, innovating and adapting. Can visualise, conceptualise, (eg good at packing a car boot/trunk. Able to grasp whole pictures, themes, from vague outlines or ideas. relates to cartoons and models and caricatures. They file visually - where they can see things, in stacks. Attentive to new ideas. Uses language to think out loud. Uses metaphors and word pictures. Expressive, at times looking within themselves to find or examine how best to paint the next word-picture. Enthusiastic and likes change. Gets bored. Can appear out of step, whacky, off-the-wall. Quirky sense of humour. At times to others can appear to have 'lost touch with reality'. Can change for change's sake. Good starters, not good finishers.
	Frontal left - mode 4 Strong frontal left gives good analytical skills. Good at mathematics. Uses signage and labels to analyse and store data Physical and mental data storage. Nonemotional. Uses critical analysis to assess causes and effects, to make decisions and announce actions to meet goals. Makes judgements. Results orientated. Calculates and uses diagnostic thinking. Logical, good at verbal argument. tactics, goal-setting and goal achievement. Manages resources to achieve objectives. Uses operational principles. Communicates in concise no-nonsense terms. Can be seen as cold and manipulating, uncaring, unfeeling. Puts the task before people. Will bend rules. Will make new rules. Not strongly creative. Not good with people directly. Not strongly supportive or nurturing.
	Dual-brained - double left (modes 1 and 4) Strong frontal left and basal left skills.
	Dual-brained - double right (modes 2 and 3) Strong basal right and front right skills.
	Dual-brained - double frontal (modes 3 and 4) Strong frontal left and frontal right skills.
	Dual-brained - double basal (modes 1 and 2) Strong basal left and basal right skills.
	Triple-brained pattern example Skills of strong frontal right and double left. The three other triple brain patterns: bl/br/fr, br/fr/fl, fl/bl/br. Triple-brained people are often 'translators', helping people with single or dual patterns to understand each other and co-operate.
	Whole-brained pattern Only 5% of people are whole-brained. Strong in all four modes. A 'translator', helping others to understand each other and co-operate, but can be prone to indecision, and can dramatically change direction of career or personal direction.

Benziger gives examples of jobs that are often comfortable with people who have developed a particular combination of modes. The list is by no means exhaustive:

double lefts	lawyers, physicians, intensive care nurses
double lefts, with frontal left leads	accountants, MBA's, electrical engineers, hospital directors, implementer leaders,
double lefts with basal left leads	bankers, machine operators, machine repairers
basal lefts	ordering and purchasing clerks, record-keepers, filing clerks, book-keepers, personnel clerks, supervisors, head nurses, personnel officers, school administrators
basal rights	receptionists, communications specialists, pediatrics nurses, staff nurses, teachers, staff development specialists, trainers, community and public relations,
double basals	teachers, head nurses, supervisors
frontal rights	entrepreneurs, geologists, architects, illustrators, woodcraftsmen,
double rights	organisational development specialists, teachers, emergency doctors, dancers, painters, poets,
double rights with basal right leads	counsellors, psychologists, therapists, actors, musicians, interior decorators,
double rights with frontal right leads	counsellors, psychologists, therapists, psychiatrists
double frontals	inventors, chemists and chemical engineers, research scientists, economists, surgeons, hospital administrators, poets, composers, painters
basal left/frontal rights	journalists, librarians, community organisers,
triple-brain double right (right basal leads) with frontal lefts	poets, composers
triple-brain double left with frontal right leads	visionary leaders
whole-brained	leaders of large complex concerns

Benziger model and other systems

Katherine Benziger makes several fascinating comparisons between the Benziger brain type model and other personality and behaviour systems:

Irwin Thompson's Archetypes in History (c 1970)

Hunter	military general	frontal left
Leader	administrative leader	basal left
Shaman	spiritual leader	basal right
Fool	leader in impossible situations	front right

DISC/Inscape/Thomas International/Performax etc (common usage in business since 1980s)

Dominance	authoritative, decision-making, results-driven	double frontal, extraverted*
Influence	motivates, inspires, enthuses, leads, persuades	double right, extraverted
Steadiness	reliable, listens, follows routines and rules	double basal, introverted
Compliance	detailed, critical thinking, accurate	double left, introverted

*See the Carl Jung definitions below of extraversion and introversion.

Carl Jung - Four Functions (c.1930)

Thinking	analytic, objective, principles, standards, criteria, critiques	frontal left
Sensing	past, realistic, down-to-earth, practical, sensible	basal left
Feeling	subjective, personal, valuing intimacy, extenuating circumstances, humane, harmony	basal right
Intuition	hunches, futures, speculative, fantasy, imaginative	front right
Introversion	behaviour directed inwardly to understand and manage self and experience
Extraversion	behaviour directed externally, to influence outside factors and events

brain type, friendships, marriage and mating

Dr Benziger also makes interesting observations about relationships:

Most of us select friends who mirror our brain types. We do this because we feel comfortable with people whose mental preferences are like our own. If we find a friend with a near-identical brain type they are likely to become a 'best friend'.

The four most common brain developed patterns are: Double Basal, Double Left, Double Frontal and Double Right. As a rule people with such developed patterns find and make friends easiest, because there are simply more of them around than any other developed brain patterns. Single-brained people and multi-dominant triple- and whole-brained people find it more difficult to find friends, especially close friends because, simply there are not many people who have developed so many modes.

The search for a marriage and mating partner is different. Rather than try to 'mirror', we tend to choose marriage and mating partners with brain types that will complement our own, that will cover our weaknesses.

Understanding your own brain type, and therefore strengths and weaknesses, is helpful for self-development, managing relationships, managing teams, and generally being as fulfilled in life as we can be. Knowing your own strengths gives you confidence to take on responsibilities and projects in your own skill areas, and knowing your own weaknesses shows you where you need to seek help and advice.

The Brain Type model also explains very clearly that hardly anyone is good at everything, and even those who are, have other issues and challenges that result from their multi-skilled nature.

If you want to know more about Dr Benziger's theory visit Katherine Benziger's website, where more information and assessments are available.

--------------------------------------------------------

Source: www.businessballs.com

---

see also

• Erik Erikson's Psychosocial Theory of Human Development
• Personality Models and Types (including more about Benziger's theory in relation to Jung, Myers Briggs, Eysenck, etc)
• NLP (Neuro-Linguistic Programming)
• Transactional Analysis
• Howard Gardner's Multiple Intelligences theory
• Kolb's Learning Styles
• Kirkpatrick's Learning Evaluation Model
• Bloom's Taxonomy of Learning Domains (Educational Objectives)
• 360 degree appraisals tips
• employment termination, dismissal, redundancy, letters templates and style
• exit interviews, questions examples, tips
• grievance procedures letters samples for employees
• group selection recruitment method
• induction training checklist, template and tips
• job interviews - tips, techniques, questions, answers
• job descriptions, writing templates and examples
• performance appraisals - process and appraisals form template
• team briefing process
• training evaluation processes
• training and developing people - how to

Why Does Having a Son Reduce the Likelihood of Divorce?

By Satoshi Kanazawa

Sociologists and demographers have discovered that the presence of sons decreases the probability of divorce. Couples who have at least one son face a significantly lower risk of divorce than couples who have only daughters. Why is this?

That couples with sons have a lower probability of divorce than couples with only daughters is even more amazing given the fact that, as I explain in previous posts, violent men and sexually promiscuous people are more likely to have sons. I would think that domestic violence and sexual promiscuity (and extramarital affairs that result from it) would contribute significantly to the likelihood of divorce. So why, then, are couples with sons less likely to divorce?

Recall that a man’s mate value is largely determined by his wealth, status, and power, whereas a woman’s mate value is largely determined by her youth and physical attractiveness. This means that the father has to make sure that his son will inherit his wealth, status, and power, regardless of how much or how little of these resources he has. A working-class father still has to make sure that his son will inherit what little wealth he has, because the more the son inherits, the greater his expected reproductive success.

In sharp contrast, there is relatively little that a father (or mother) can do to affect the daughter’s expected reproductive success. Once she is born, there is very little parents can do to keep her youthful or make her more physically attractive.

The evolutionary psychological logic therefore predicts that the continued presence of (and investment by) the father is important for the sons, but not as much for the daughters. Strictly in reproductive terms, there is very little that fathers (or anyone else) can do for daughters beyond keeping them alive and healthy. The presence of sons therefore deters divorce and departure of the father from the family more than the presence of daughters, and this effect should be stronger among wealthy families.

Of course, strongly wedded to traditional social sciences as they are, the sociologists and demographers who discover that the presence of sons decreases the probability of divorce explain this finding by saying that fathers are considered to be more important for their sons’ lives than for their daughters’, and that the presence of sons encourages fathers to get more involved in child rearing, thereby lowering the likelihood of divorce. Of course, they are right; fathers are generally considered more important for sons than for daughters, and the presence of sons does encourage fathers to get more involved. But the social scientists cannot explain why this is so. Evolutionary psychologists can.

---

Source URL: http://www.psychologytoday.com/node/47249

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538


นันทวิสาร :: เขียน


หน้า1 I หน้า2 I หน้า3 I หน้า4 I หน้า5 I หน้า6 I หน้า7 I หน้า8 I หน้า9 I หน้า10 I หน้า11

เวทนา...สงสารหรือเห็นใจ
ถ้าเพียงแค่นั้นที่น้ำตาสามารถแลกได้
หัวใจเธอก็พร้อมที่จะจมน้ำตา

“เพ็ญจะรอพี่...”
ระพินแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง
“อะไรนะ...เพ็ญ”
“เพ็ญจะรอพี่...”
นั่นไม่ใช่คำพร่ำเพ้อ มันเป็นสัจจะวาจา เป็นคำมั่นสัญญา ระพินรู้สึกได้ทันทีถึงแสนยานุภาพนั้น

ประกาศิตรัก...แม้แต่ขบวนพยุหะยาตราของพระเจ้าก็ไม่อาจทัดทาน

“ไม่นะเพ็ญ พี่ยอมให้เพ็ญทำอย่างนั้นไม่ได้ พี่ยอมไม่ได้จริงๆพี่...”
ระพินพยายามที่จะแย่งชิงเอาสิ่งสุดท้ายไปจากเธอ ต่อหน้าต่อตาพระเจ้า...
“พี่ระพินมีผ้าเช็ดหน้ามั๊ยคะ...”
เขายื่นผ้าเช็ดหน้าให้เพ็ญ เธอจะซับน้ำตาที่หัวใจของเธอได้อย่างนั้นนะหรือ
“เพ็ญจะรอพี่ เพ็ญจะรอ วันใดก็ตามที่พี่ผ่านมา และพบผ้าเช็ดหน้าผูกอยู่ที่รั้ว... ขอให้พี่รู้ไว้ด้วยเถิดว่า เพ็ญรอพี่อยู่...ไม่ว่าจะนานสักแค่ไหนก็ตาม เพ็ญจะรอ...”

ใดๆในโลกล้วนเป็นอนิจัง...ประสาอะไรกับ...ความหวังลมๆแล้งๆ

เพ็ญผูกชายผ้าเช็ดหน้าข้างหนึ่งไว้ที่ลวดหนามรั้วเส้นบนสุด การรอคอยได้เริ่มขึ้นแล้ว...
“ไม่นะเพ็ญ พี่ขอร้องเพ็ญอย่าทำอย่างนี้เลย ได้โปรดเถิด...”
อีกครั้งที่เขาพยายาม และอีกครั้งที่ไร้ผล เธอพร้อมที่จะจมน้ำตาย
“เพ็ญจะรอพี่ ไม่ว่าจะนานสักเท่าใด นี่จะเป็นสิ่งเดียวเท่านั้น ที่ทำให้เพ็ญศรัทธาการมีชีวิตอยู่...”
เธอไม่ยอมปล่อยใบไม้แห้งๆกำนั้น ยังคงกำไว้แน่นสุดชีวิต ระพินบรรจงจูบลง บนหน้าผากที่เย็นยะเยือกของเพ็ญ เพื่อจารึกส่งผ่านกราบลงที่ดวงใจอันแสนชอกช้ำของเธอ...ลาก่อนยอดดวงใจ...ลาก่อน ร่างของคนโชคร้ายจมดิ่งหาย ไปในสายน้ำ พร้อมกับความหวังสุดท้ายในกำมือ...แค่เศษใบไม้แห้งๆ..

ตราบใดที่ยังรอคอย
แม้จะเจ็บปวดร้าวสักเพียงใด
ก็ยังคงมีความหวัง...ให้ได้หวังได้เสมอ...

หญิงสาวเดินเข้าไร่ไปนานแล้ว และหัวใจของระพินก็ตามเธอกลับไปแล้วด้วย...เช่นกันเขายังคงเหลือเพียงวิญญาณ ในเรือนร่างที่ไร้ใจ... เช่นเดิม

ระพินหอบเอาวิญญาณในเรือนร่างที่ไร้ใจซมซานกลับมา กลับมาเพื่อทำหน้าที่ของเขา หน้าที่สามีที่ดี หน้าที่ที่พระจ้าได้ทรงบัญชา จากครอบครัวเล็กๆในห้องเช่าแคบๆ กับลูกน้อยๆที่น่ารักอีกหนึ่งชีวิต เป็นความมุ่งมั่นและตรากตรำอดออม บ้านและการศึกษาที่ดีสำหรับลูกชายคนเดียว คือความหวังของคนทั้งสอง ระพินเปลี่ยนงานใหม่เป็นคนขับรถประจำตำแหน่งผู้บริหารชาวต่างชาติ และเริ่มผ่อนบ้านทาวน์เฮ้าส์สองชั้น

จวบจนเวลาผ่านไป...ผ่านไป จิตวิญญาณเสรี แม้ชีวิตจะถูกพันธนาการ ในเรือนร่างที่ร้าวรานแม้ตัวตนจะถูกจองจำไว ้กับสามัญสำนึก... รับผิดชอบ ที่บนเก้าอี้หวายโยกริมระเบียง ในเรือนร่างที่ไร้ใจ จิตตานุภาพล่องลอยไกลแสนไกล ในสายพระเนตรที่จับจ้องแห่งพระผู้เป็นเจ้าเขาหลับ... หลับเพื่อที่จะตื่นขึ้นอีกครั้งในโลกแห่งความฝัน ...ฝันที่มีเธอผู้นั้น ...เพ็ญ

เบื้องหลังเปลือกตาคู่นั้น ภาระหน้าที่กับความจริง ยังคงเป็นสิ่งเดียวที่ฉกฉวยไขว่คว้า โอบเอาไว้แนบอก ด้วยชีวิตและจิตวิญญาณภาพผืนผ้าเช็ดหน้าที่ผูกอยู่บนรั้วลวดหนาม เรียงรายพัดพลิ้วโบกเรียกอยู่ไหวๆ ในห้วงภวังค์ที่ยังคงเด่นชัด มัดหัวใจเขาค้างคาอยู่บนนั้น รูปเงาของผู้หญิงคนหนึ่ง...มั่นคง...รอคอย...เฝ้าคอย ระพินผ่อนบ้านหมดแล้ว และจะเป็นบ้านหลังแรกของครอบครัว เป็นที่พักพิงของภรรยาและลูก

เมื่อนพพรเรียนจบแพทย์และแต่งงานมีครอบครัวเป็นบึกแผ่น มีการงานที่มั่นคง ระพินหมดกังวลที่จะฝากผู้เป็นแม่ไว้กับลูกชายของเธอ เขาหมดห่วงแล้ว เขาได้ทำหน้าที่อย่างดีที่สุดแล้ว แม้จะไม่สมบรูณ์นักก็ตาม ระพินได้เดินมาจนสุดปลายทางแล้วสำหรับความรับผิดชอบ เขาบอกกับตัวเองบอกกับพระเจ้า... ไหว้วอนต่อรองกับพระองค์

ราชโองการของพระเจ้า...มักจะส่งผ่านมา...ทางความเงียบ

วิญญาณของเขาไม่อาจทนให้หัวใจปวดร้าวได้อีกต่อไป วิญญาณของระพินไม่อาจ อยู่ได้อีกต่อไป ในเรือนร่างที่ไร้ใจ ระพินคิดถึงหัวใจของเขา หัวใจดวงนั้น...ดวงที่อยู่กับเพ็ญ...จินตลีลาแห่งความกล้ำกลืนของระพิน ปิดฉากลงพร้อมกับบันทึกหน้าสุดท้าย พระเจ้า...ท่านได้รังสรรค์สร้างและหล่อหลอมเขาขึ้นมาด้วยผงธุลีดินเพียง เท่านั้นนะหรือ...

นพพรกราบลาผู้เป็นพ่อของเขากับเพ็ญ ระหว่างหลุมศพของคนทั้งสองที่เนินดินแห่งนั้น ก่อนจะกลับเข้ากรุงเทพฯในวันรุ่งขึ้น พร้อมกับสมุดบันทึกวรรณกรรรมชีวิตช่วงหนึ่งของพ่อผู้ทุกทน

ความยุติธรรมกับความถูกต้อง
มักจะขัดแย้งกันอยู่เสมอ...ในเหตุผล
ความยุติธรรมกับความถูกต้อง
มักจะอยู่คู่กันเสมอ...บนเส้นขนาน

นายแพทย์นพพรกับสุนิภาตกลงตัดสินใจว่าจะมอบสมุดบันทึกของระพินเล่มนั้นให้กับหญิงชราผู้เป็นแม่ ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะปกปิด นายแพทย์นพพรคิดว่าผู้เป็นแม่ของเขาควรจะได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด เพื่อที่เธอจะได้เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของผู้เป็นสามี ความรู้สึกที่เธอไม่เคยเข้าไปถึงเลย

ความเชื่อสร้างศรัทธา...ความจริง...ปลดปล่อย

มีเพียงหญิงชราเท่านั้นที่รู้ว่า อะไรอยู่ที่สุดขอบฟ้าไกล เพราะทุกวันสายตาของเธอจะเฝ้ามองไป ณ ที่แห่งนั้น บนเก้าอี้หวายโยกที่ริมระเบียง ที่ที่สามีของเธอเคยนั่งเอนกายหลับตา...แอบโหยหาหัวใจ...ตัวเอง

“ แม่ครับ...”

ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงชรา เธอไม่ได้หลับ สองมือของเธอวางซ้อนกันอยู่บนตัก สายตาเหม่อมองไปยังที่สุดปลายขอบฟ้า และหัวใจของเธอก็อาจจะล่องลอยไปที่สุดสายตานั้นด้วย...

ชีวิต...จิตวิญญาณ...หัวใจ...
กดขี่ร่างกายเยี่ยงทาส...จนลมหายใจสุดท้าย

“แม่ครับ...ผมมีข่าวของพ่อจะบอกแม่ครับ”

เสียงนั้นราวกับว่าดังมาจากฟากฟ้า เก้าอี้โยกไหว หญิงชราถึงกับสะดุ้งประหนึ่งว่าเพิ่งตื่นจากฝันร้าย ชีวิตของเธอถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งแล้วนานเหลือเกินที่ลูกชายของเธอไม่ได้เห็นแววตาเช่นนั้นของผู้เป็นแม่... ประกายตาแห่งชีวิต ร่างกายทุกส่วนของหญิงชราเสมือนได้หลุดพ้นจากพันธนาการที่ไร้ตัวตน จิตวิญญาณของเธอกลับมาแล้วอย่างนั้นหรือ นายแพทย์นพพรไม่กล้าที่จะสบนัยตาคู่นั้นเลย

“พ่อ...พ่อของลูกอยู่ที่ไหน นพพร...บอกแม่...บอกแม่”

น้ำเสียงของผู้เป็นแม่หนักแน่นและชัดเจนทุกถ้อยคำ แม้จะระล่ำระลักไปบ้างก็ตามที แต่น้ำตาที่ไหลซึมออกมานั้นเล่า หมายความว่าอย่างไร นายแพทย์นพพรไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจเลย

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538


นันทวิสาร :: เขียน

• อ่านหน้า1

• อ่านหน้า2

• อ่านหน้า3

• อ่านหน้า4

• อ่านหน้า5

• อ่านหน้า6

• อ่านหน้า7

• อ่านหน้า8

• อ่านหน้า9

• อ่านหน้า10

• อ่านหน้า11

ในวังวนชีวิตที่เวิ้งว้าง...ว่างเปล่า
มนุษย์ดิ้นรน...ตะเกียกตะกาย ไขว่คว้า...เพื่ออะไร

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538


นันทวิสาร :: เขียน

หน้า1 I หน้า2 I หน้า3 I หน้า4 I หน้า5 I หน้า6 I หน้า7 I หน้า8 I หน้า9 I หน้า10 I หน้า11

ความยิ่งใหญ่แห่งมหาสมุทรมีอยู่ในดวงตาด้วยหรือไร
ใยไม่รู้จักหมดสิ้น...

นายแพทย์นพพรนั่งก้มหน้านิ่งอยู่ที่ข้างๆตักผู้เป็นแม่ มองดูน้ำตาตัวเองที่หยาดย้อยลงมา
“พ่อ...พ่อเสียแล้วครับแม่...”
หญิงชราเหมือนสิ้นเรี่ยวแรง สองตาที่พร่ามัวของเธอมองผ่านม่านน้ำตา และจับอยู่ที่ใบหน้าของลูกชาย และมองลึกเข้าไปในนั้น...
“พระเจ้า...”
น้ำเสียงของหญิงชรากลับแหบแห้ง สองมือลูบลบทางน้ำตา ที่ยังคงไหลบ่าอาบแก้ม มีคำถามมากมายที่ซ่อนอยู่ในนั้น
“เมื่อไหร่นพพร สองสามวันที่ลูกหายไปนั่นใช่มั๊ยลูก”
“ครับแม่...ผมต้องกราบขอโทษที่ไม่ได้บอกแม่แต่แรก ผม...”
เสียงของผู้เป็นลูกชายขาดหายเข้าไปในลำคอ และจุกแน่นอยู่ที่หน้าอก
“พ่ออยู่ไหนนพพร ลูกรู้อะไรบ้างเล่าให้แม่ฟังเถอะนะ อย่าปิดบังแม่เลย”
ผู้เป็นแม่เหมือนจะวิงวอนขอความเห็นใจ มือข้างหนึ่งลูบหัวลูกชายไปมา ทั้งน้ำตานองหน้า

ความจริง...แม้ว่าจะขมขื่นสักเพียงใด
ปวดร้าวสักแค่ไหน
หัวใจก็พร้อมที่จะกล้ำกลืน

หญิงชรานั่งฟังลูกชายเล่าเรื่องราวทั้งหมดอย่างสงบ โดยปราศจากการซักถามน้ำตาของเธอคงจะหยาดริน ออกมาจนหมดสิ้นแล้วกระมัง เธอนิ่งเงียบ คงค้างไว้เพียงเรื่องราวในบันทึกของผู้เป็นพ่อเท่านั้น ที่นายแพทย์นพพรยังไม่ได้เล่า เขาอยากจะให้ผู้เป็นแม่ของเขาได้อ่านด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะต้องขมขื่นสักเพียงใดก็ตาม ความจริงอาจจะทำให้หญิงชรารู้สึกผิดน้อยลง เขาเชื่ออย่างนั้น เชื่อในความรู้สึกที่ดีของผู้เป็นแม่ เชื่อในความเป็นแม่ แม่ผู้ขัดเกลาชีวิตเขาจากเบ้าหลอมของผู้เป็นพ่อ

วันนั้นทั้งวัน หญิงชราใจจดใจจ่ออยู่กับบันทึกเล่มนั้น ...เรื่องราวและความรู้สึกของผู้เป็นสามีของเธอ และดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้อ่านแค่ครั้งเดียวและไม่ใช่แค่ครั้งเดียว เท่านั้นที่เธอต้องเสียน้ำตา ให้กับความปวดร้าวของสามีที่เธอเพิ่งจะค้นพบ บางทีเธออาจจะกอบเก็บเอาความรู้สึกเหล่านั้น เข้าไปไว้เป็นส่วนหนึ่งของเธอแล้วด้วย...

น้ำตากับความรัก... มาจากที่เดียวกัน..ที่หัวใจ...

หญิงชราวางบันทึกของสามีเล่มนั้นไว้แนบอก ราวกับว่าเป็นพระวจนะของพระเจ้า สองมือสัมผัสลูบไล้อย่างทะนุถนอม เพราะคือส่วนหนึ่งของเขา อารมณ์ ความรู้สึก และวันเวลาที่ไม่อาจหวนคืนกลับมาได้อีกแล้ว บนเก้าอี้โยกตัวนั้น อุมาหลับตาพริ้ม มีรอยยิ้มปนเปื้อนอยู่กับผลึกน้ำตา พระเจ้าเท่านั้นที่รู้และเข้าใจในน้ำตาหยดสุดท้ายของหญิงชรา ที่ได้ระเหยแห้งไปนานแล้ว

น้ำตาไม่อาจใช้ยังชีพ...ไม่ว่าจะแร้นแค้นเพียงใด

“ฉันไม่เคยคิดตำหนิคุณเลยระพิน ฉันขอขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณปฏิบัติต่อฉัน และให้เกียรติฉันเสมอมา อภัยให้ฉันด้วย...ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณมีเธออยู่ในใจตลอดเวลา คุณช่างใจร้ายกับตัวเสียเหลือเกิน ยกโทษให้ฉันด้วยนะเพ็ญ... ฉันคงไม่ตายเร็วจนเกินไปนักหรอก ขอให้เธอทั้งคู่อยู่ร่วมกัน ไปตราบชั่วนิรันดร์เถิด...”
อุมาวางช่อดอกไม้ลงกลางเนินดินอย่างสุภาพและอ่อนโยน ระหว่างหลุมศพของผู้เป็นสามีของเธอกับเพ็ญ...ผู้หญิงที่เธอไม่เคยรู้จัก โดยมีนายแพทย์นพพรกับลูกๆยืนอยู่ข้างๆ และบุญทองเฝ้ามองดูอยู่ไม่ห่างนัก ผ่านไปเสียทีสำหรับวันและเวลาแห่งความร้าวราน.... ขอบคุณพระเจ้า

พระเจ้า...เฝ้าดูความทุกทน
ทดสอบ...จิตวิญญาณ
แล้วก็รับความดีความชอบไป...ทุกครั้ง

“...ที่เพชรบุรี แม่ยังคงติดต่อกับพ่อของลูกทางจดหมาย ในขณะที่แม่ได้ปล่อยตัวปล่อยใจ ให้กับปลัดหนุ่มคนหนึ่ง แม่เริ่มได้คิดถึงความเป็นไปไม่ได้ระหว่างพ่อกับแม่ แต่แม่สงสารพ่อของลูก แม่ไม่อยากทำร้ายจิตใจเขา ไม่อยากให้ร้ายเขา แม่ต้องการเวลา แม่เหมือนคนหลอกลวง แล้วแม่ก็เริ่มขาดการติดต่อกับพ่อกับลูก จนวันหนึ่งเมื่อแม่ได้รู้ว่า ปลัดคนนั้นเขามีภรรยาอยู่ก่อนแล้ว เขาหลอกลวงแม่ แม่ไม่อาจที่จะยอมรับสภาพเช่นนั้นได้ แม่อยากไปไหนก็ได้ ไปให้ไกลได้เท่าไหร่ยิ่งดี แม่ไม่อยากพบหน้าผู้คนที่แม่เคยรู้จัก แม่อับอาย... แม่ต้องการใครสักคน และคนคนนั้นก็คือพ่อของลูก...”

ถ้าความรักเป็นแขนขาของพระเจ้า
ความเห็นแก่ตัวก็คือข้าช่วงใช้ที่ซื่อสัตย์...ของซาตาน

ทั้งหมดนั้นเป็นคำบอกเล่าของอุมาเมื่อหลายปีก่อน คำให้การของนักโทษที่สำนึกผิด ความผิดพลาดครั้งหนึ่งของเธอ สิ่งเดียวที่เกาะกินความรู้สึกและฝังรากอยู่ในใจมานานแสนนาน ความลับที่สามีของเธอไม่เคยล่วงรู้ เขาไม่มีโอกาสที่จะได้รับรู้อีกแล้ว นายแพทย์นพพรได้เรียนรู้ว่า คนเราอาจจะผิดต่อใครก็ได้ เพียงขอโทษ... เพียงสำนึกผิด หรือไม่ก็ชดใช้...แต่ถ้าผิดต่อจิตใต้สำนึก ของตัวเองชีวิตจะหมดคุณค่า...ขาดความเชื่อมั่นและปราศจากจุดยืนนั่นเท่ากับว่าได้ให้ร้ายตัวเอง อุมาไม่ใช่หญิงชรา ผู้ที่เคยจองจำตัวเองไว้ กับอดีตอีกต่อไป วงหน้าอิ่มเอิบปราณี ชีวิตของหญิงชราเริ่มต้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง กับวันเวลาที่เหลืออยู่

ในห้วงแห่งพันธนาการใจ
กุญแจใจเท่านั้นที่จะไขให้หลุดพ้น
เพียงแต่ต้องหาให้พบกุญแจสำคัญดอกนั้น...ในใจ

บนเก้าอี้หวายโยกริมระเบียง หญิงชรานั่งโยกเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ ส่งรอยยิ้มน้อยๆไปยังที่สุดขอบฟ้าไกล ที่นั่น...ที่แห่งความเป็นนิรันดร์ ที่ซึ่งดวงวิญญาณสองดวงอยู่ข้างกันโลกยังคงหนุนอยู่ วันเวลายังคงผ่านไป และผ่านไป ร่างของอุมาผู้ชราภาพนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง ล้อมรอบด้วยลูกหลาน ดวงตาที่เคยเปล่งประกายปิดสนิท เธอไม่รับรู้ถึงความรู้สึกใดๆอีกแล้วเธอได้ชดใช้แล้วด้วยวัน เวลาที่เหลืออยู่ทั้งหมดและสิ่งเดียวที่นายแพทย์นพพร ผู้เป็นลูกชายของเธอสามารถรับรู้ได้ในขณะนั้นคือ... ผู้เป็นแม่ของเขาไม่ได้ตายโดยปราศจากพระเจ้า... บนเก้าอี้หวายโยกริมระเบียง...ว่างเปล่า หลังจากที่ได้แบกรับ อารมณ์และความคิดคำนึง ของผู้เป็นเจ้าของมาช้านาน

สายลมโชยพัดเก้าอี้โยก...
ไหวเอน...พักผ่อน
เหลือเพียงความทรงจำกับวันเวลาที่เหลืออยู่
และมันก็จะผ่านไปผ่านไป...
และผ่านไป...ในที่สุด.

----------------------------------------------------------- จบบริบูรณ์

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538


นันทวิสาร :: เขียน

• อ่านหน้า1

• อ่านหน้า2

• อ่านหน้า3

• อ่านหน้า4

• อ่านหน้า5

• อ่านหน้า6

• อ่านหน้า7

• อ่านหน้า8

• อ่านหน้า9

• อ่านหน้า10

• อ่านหน้า11

ในวังวนชีวิตที่เวิ้งว้าง...ว่างเปล่า
มนุษย์ดิ้นรน...ตะเกียกตะกาย ไขว่คว้า...เพื่ออะไร

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538


นันทวิสาร :: เขียน


หน้า1 I หน้า2 I หน้า3 I หน้า4 I หน้า5 I หน้า6 I หน้า7 I หน้า8 I หน้า9 I หน้า10 I หน้า11

ชีวิตมีเส้นทางให้เลือกไม่มาก
และถ้าหากมีโอกาสให้ได้เลือก
ใครบ้าง...จะปล่อยลอยหลุดไป

เขาได้ตัดสินใจแล้ว ระพินได้เลือกแล้ว ทุกอย่างเพื่อตัวเอง...เพื่ออุมา...เพื่อเพ็ญเพื่อที่พวกเขาทุกคนจะได้ดำรงค์ชีพ อยู่ได้บนรากฐานของความเป็นจริง ความจริงที่ทุกคนไม่อาจปฏิเสธ

ความจริงคือสิ่งที่เห็นและเป็นอยู่...ใครเล่า...ที่กล้าปฏิเสธตัวเอง

และวันนั้นเอง วันที่ระพินไม่เคยคาดคิดมาก่อน วันที่ความเป็นไปได้ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าวันที่ชีวิตของระพินต้อง พบกับความหักเหครั้งยิ่งใหญ่ วันที่เขาไม่คิดว่าจะมี... วันที่กล้ำกลืนที่สุดในชีวิตของลูกผู้ชายที่ชื่อ...ระพิน เสียงเคาะประตูในวันนั้นเสมือนเป็นสัญญาณการแจ้งเตือนจากพระเจ้า....หรือไม่ก็ซาตา

ชีวิต...
แม้ไม่ได้ตั้งความหวังเอาไว้เลิศลอย
ก็ใช่ว่าจะสมหวัง...
ชีวิต...คาดหวังได้
แต่ไม่อาจคาดหมาย
เมื่อความแน่นอนคือความไม่แน่นอน
ชีวิต...จะหวังอะไร

ระพินต้องตกตะลึงเมื่อเปิดประตูออกไป และพบอุมายืนอยู่ตรงนั้นกับกระเป๋าเดินทาง เธอยิ้ม...เป็นรอยยิ้มที่จืดชืดที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา
“อุมาตัดสินใจแล้วค่ะ อุมาจะใช้ชีวิตร่วมกับคุณ อุมาจะอยู่กับคุณ อุมารอต่อไปไม่ได้อีกแล้ว พ่อแม่กับพี่ชายจะบังคับให้อุมาแต่งงานกับใครก็ไม่รู้”

ความหวังกำลังจะถูกปล้น...ฝันสลายแล้ว... ระพิน...ตื่นเถิด

เขายังไม่หายจากอาการตกตะลึง คำพูดของอุมาทำให้หัวใจเขากระเจิง... ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ ความเป็นไปได้ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าได้เองอย่างนั้นหรือ

ดวงดาวที่ทอแสงประกายอยู่บนฟากฟ้า
เมื่อร่วงลงมาสู่ดิน
ก็ไม่ต่างไปจากเม็ดหินหรือกรวดทราย
หาได้กลายเป็นเพชรนิลจินดาไม่

“ผมยังไม่พร้อมเลยอุมา...”
เขาเพียงพยายามที่จะปัดป้อง ด้วยสิ่งที่เขาสามารถไขว่คว้าได้ในขณะนั้น
“แล้วเมื่อไหร่เล่าคะ ที่คุณจะพร้อม อุมาลาออกจากงานแล้ว อุมาหนีมา อุมากลับไปไม่ได้อีกแล้ว”
เพียงความว่างเปล่าเท่านั้นเองที่ระพินคว้าได้มา อุมากอดเขาร้องไห้สะอึกสะอื้นสำลักน้ำตา ระพินได้ถูกพิพากษา แล้วนับตั้งแต่วินาทีนั้น โดยที่ไม่อาจอุทธรณ์หรือร้องขอ เขาทำได้เพียงยอมจำนน เขาทำได้แค่นั้น แค่นั้นจริงๆมันสายเกินไปที่จะอธิบาย สายเกินกว่าจะถามหาเหตุผล สายเกินกว่าจะร่ำร้อง....มันสายไปแล้วจริงๆ

ปราฏิหารย์ใดกันแน่...
ที่ทำให้ความปรารถนาของวันวานนี้...
กลายกลับเป็นสิ่งที่ขมขื่นที่สุด...ในวันนี้

ผู้หญิงคนหนึ่งยอมที่จะสละความสุขส่วนตัว ยอมละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง ยอมเสียชื่อเสียงเกียรติยศ ยอมหมดแล้วทั้งชีวิตระพินจะปฏิเสธ ผลักไสไปได้อย่างไรกัน ...เวลาแห่งการชดใช้ได้มาถึงแล้ว ระพินพยายามที่จะใคร่ครวญและขุดคุ้ย ทุกซอกทุกมุมจนที่สุดของหัวใจ ค้นหาความรู้สึกเก่าๆที่เขาเคยเก็บเอาไว้ที่ข้างในนั้น ความรัก...ความรักหายไปไหน

ความรักไม่เคยต้องโทษ
ความรักไม่ผิด...
หัวใจไม่มีสิทธิ์กักขังหน่วงเหนี่ยว

แล้วเพ็ญเล่า...เขาจะทำอย่างไรกับเธอ ระพินจะบอกเธอว่าอย่างไร โอ้...พระเจ้าได้โปรดประทานเส้นทางให้ เขาได้เลือกเดินอีกสักทางเถิด ระพินร้องขอด้วยหัวใจที่อาบน้ำตานอง เช้าวันนั้นที่ที่ทำงานเขาไม่พบเพ็ญเพื่อนร่วมงานบอกว่าพี่ชายกับพี่สะใภ ้ของเธอประสพอุบัติเหตุรถคว่ำ เพ็ญไปปากช่องตั้งแต่เมื่อคืน ระพินแทบคลั่ง ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้เขาควรจะทำอย่างไร เขาจะกระหน่ำตีซ้ำลงบนหัวใจที่เปราะบางของเธอได้หรือ...

กี่แสนล้านฝัน
กี่พันหมื่นหวัง
ที่ความจริงได้เคยทำลายมาแล้ว
...จนนับครั้งไม่ถ้วน

เพ็ญหายไปหนึ่งอาทิตย์ และกลับมาพร้อมกลับริ้วรอยบอบช้ำหมองไหม้ ริมฝีปากของระพินหนักอึ้งเหมือนถูกเย็บติดกัน
“พี่เสียใจด้วยนะเพ็ญ...”
เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเธอ เขากำลังจะให้ร้ายเธอ ระพินกำลังจะสาดสีด่างดำลงบนผ้าขาว...บนหัวใจของเธอ
“เพ็ญมาลาออกจากงาน เพ็ญอยู่ที่นี่อีกต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่มีใครดูแลพ่อกับแม่และหลานชายกำพร้า เพ็ญต้องกลับไป...พี่ไปพร้อมกับเพ็ญนะคะ เราไปทำไร่กัน ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ นะคะ...ไปกลับเพ็ญเถอะ"

น้ำเสียงปนสะอื้นกับสายตาที่วิงวอนของเพ็ญ หัวใจของระพินที่เหมือนมีเหล็กแหลมเป็นร้อยพันทิ่มแทงปักคาอยู่อย่างนั้น เขาไม่อาจกบฏต่อตัวเอง ระพินไม่อาจหล่อเลี้ยงหัวใจด้วยการ...ขายวิญญาณ พระเจ้า...เป็นเพราะพระองค์ไม่มีหัวใจหรืออย่างไรกัน จึงได้ทนเพิกเฉยดูดาย ไม่ยอมรับรู้ชะตากรรมในครั้งนี้
“เพ็ญ เพ็ญกลับไปก่อนนะ แล้วพี่จะตามไป ตอนนี้พี่ยังไม่พร้อมพี่...”
ระพินรู้สึกละอายใจอย่างเหลือเกิน กับคำพูดของเขาที่ได้ไต่ตรองไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
“พี่ไปกับเพ็ญวันนี้เถอะนะคะ เพ็ญอยากกลับไปพร้อมกับพี่ เพ็ญไม่อยากสูญเสียพี่ไปอีกคน เพ็ญ...”
“พี่สัญญาจ๊ะเพ็ญ แล้วพี่จะตามไป เพ็ญเชื่อพี่นะ”

แม้แต่เรื่องาราวในพระคัมภีร์…
ก็ยังไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ
ประสาอะไรกับคำสัญญา...ปากเปล่า

เขาโยนเศษใบไม้แห้งให้เธอ...เธอผู้เปรียบเสมือนคนที่กำลังใกล้จะจมน้ำ ระพินเหมือนเจตนาจะฆ่าเธอ
“พี่ระพินสัญญาแล้วนะคะ เพ็ญเชื่อพี่ เพ็ญจะรอพี่...เพ็ญจะรอ...”
เพ็ญฉวยคว้าใบไม้แห้งไว้แน่นในกำมือ เธอไปแล้ว หัวใจของระพินก็ตามเธอไปแล้วด้วยเช่นกัน เขาเหลือเพียงวิญญาณในเรือนร่างที่ไร้ใจ ระพินเหลือเพียงร่างที่ไร้ใจ...เท่านั้น

ทุกคนเกิดมามีภาระและหน้าที่
...มีคนที่จะรัก...มีสักสิ่งหนึ่งที่จะหวัง...และรอคอย

ระพินไม่ได้ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปเลย แม้วิถีชีวิตจะเปลี่ยนไป เขาไม่ใช่ผู้ชายตัวคนเดียวอีกแล้ว เขามีครอบครัว มีภาระและมีอีกชีวิตหนึ่งที่ต้องรับผิดชอบ...อาจจะชั่วชีวิต เขายังคงทำงานที่นั่นต่อไปอีกโดยไม่มีเพ็ญ ตอนนั้นอุมาสมัครเข้าทำงานเป็นพนักงานบัญชีในโรงงานแห่งหนึ่ง และได้เริ่มทำงานในอีกอาทิตย์ต่อมา ห้องเช่าที่เคยรกไร้ระเบียบถูกจัดใหม่ดูเรียบร้อยสะอาดตา ด้วยการดูแลเอาใจใส่ของอุมา เธอทำหน้าที่ของเธอได้อย่างครบถ้วน โดยไม่เคยปริปากบ่น ไม่เคยทุกข์ท้อเรื่องความเป็นอยู่ ไม่เคยรังเกียจสามีคนขับรถ ที่จริงระพินน่าจะพอใจ แต่เขายังคงคิดถึงเพ็ญ ยังคงโหยหาหัวใจดวงนั้น...หัวใจของเขาเอง ชีวิตดำเนินไปตามแผนการณ์ของพระเจ้า จนหลายเดือนผ่าน ไประพินได้แอบลางานไปหาเพ็ญที่ปากช่อง เขาต้องพบเธอ ต้องบอกความจริงกับเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องหวังและ...รอคอย

พระเจ้า...ได้โปรดฆ่าเขาเสียเถิด...ก่อนที่เขาจะฆ่าใคร

เพ็ญดีใจมากเมื่อเห็นระพินในตอนแรก ดวงตาเธอเปลี่ยมล้นไปด้วยความหวัง ความหวังสุดท้ายที่ระพินกำลังจะพังทลายมัน ด้วยความปวดร้าวของเขาทั้งหมด เขาถูกบังคับขู่เข็ญโดยซาตาน...

ระพินตัดสินใจบอกความจริงทั้งหมดให้เพ็ญรู้ เธอนิ่งเงียบเป็นความเงียบที่โหดร้ายและปวดร้าวที่สุด ไม่มีคำวิงวอน ไม่มีเสียงสะอื้นไห้ ไม่มีน้ำตา พระเจ้าได้ขีดเส้น ทางเดินให้เธอเพียงสายเดียว... เช่นระพินเธอมองระพินด้วยความเข้าใจ มองชายผู้เป็นที่รักอย่างสุดแสนจะกล้ำกลืน และซบหน้านิ่งอยู่กับอกนั้นโอบกอดไว้แน่น เพราะนั่นจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของเธอ ยังคงไม่มีเสียงสะอื้น ...ยังคงไม่มีน้ำตา บางที่มันอาจจะตกค้างท่วมท้นอยู่ในใจของเธอ...

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538


นันทวิสาร :: เขียน

• อ่านหน้า1

• อ่านหน้า2

• อ่านหน้า3

• อ่านหน้า4

• อ่านหน้า5

• อ่านหน้า6

• อ่านหน้า7

• อ่านหน้า8

• อ่านหน้า9

• อ่านหน้า10

• อ่านหน้า11

ในวังวนชีวิตที่เวิ้งว้าง...ว่างเปล่า
มนุษย์ดิ้นรน...ตะเกียกตะกาย ไขว่คว้า...เพื่ออะไร

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538


นันทวิสาร :: เขียน


หน้า1 I หน้า2 I หน้า3 I หน้า4 I หน้า5 I หน้า6 I หน้า7 I หน้า8 I หน้า9 I หน้า10 I หน้า11

ถ้าชีวิตยึดติดกับจิตวิญญาณ
แล้วความรักเล่า...
จะยึดติดกับซากหัวใจที่ยับเยินแหลกราญ
...อย่างนั้น...นะหรือ

ระพินค่อยๆยืดแขนดันเธอออกจากพลังดูดดึงแห่งสัญชาติญาณ ด้วยแรงต้านทานแห่งสามัญสำนึกซึ่งเหลืออยู่น้อยเต็มทน
“ผมรักคุณ...อุมา รักมานานแล้ว และรักจนหมดหัวใจ รักอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งพึงรักผู้หญิงคนหนึ่ง แต่คุณกำลังพูดถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ มันอยู่เหนือความจริงอุมา มันคือความปวดร้าวทั้งหมดของผม คุณกำลังตอกย้ำมัน...”
สองมือของเขาบีบเบาๆที่ต้นแขนของอุมา น้ำเสียงสั่นคลอ ดวงตาที่ร้าวลึกคู่นั้นของเขากำลังร่ำไห้

ครั้งหนึ่งพระเจ้าอาจจะเคยใส่หน้ากากซาตาน
ครั้งนี้มันถึงได้แอบอ้างเป็นพระเจ้า...ปลดปล่อย

“ได้โปรดเถิดอุมา ระงับอารมณ์เพียงชั่ววูบของคุณลงเสีย แล้วคิดใคร่ครวญดูใหม่บนบรรทัดฐานของความเป็นจริง อย่าหลอกตัวเองกันอีกเลย เราหนีไปไม่พ้นหรอก ตราบใดที่ทั้งคุณและผมยังคงอยู่ในสังคมแห่งนี้ สักวันมันจะต้องวกกลับมาหาเราจนได้ เชื่อผมเถอะ อุมา...”

น้ำมักจะไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอ
น้ำตาก็เหมือนกัน

ระพินปาดน้ำตาที่ไหลเป็นทางข้างแก้มของอุมาด้วยสองมือที่สั่นระริก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า... แต่มันก็ยังคงรินไหลออกมา...กรีดใจ เขาได้เฆี่ยนตีหัวใจตนเองเสียจนแตกยับ ด้วยสายแส้น้ำตาของเธอ... ซ้ำแล้วซ้ำอีก...
“ให้เราได้เจ็บช้ำกล้ำกลืนเสียแต่วันนี้ เพื่อที่จะได้ลืมมันในวันข้างหน้า ดีกว่าที่จะต้องทนอยู่กับมันไปจนชั่วชีวิต ผมรักคุณ...อุมา ผมไม่ได้พูด...แต่หัวใจของผมบอกคุณ...อุมา”
ในที่สุดความเป็นไปไม่ได้ก็ชนะ ชัยชนะที่แลกมาด้วยความจริง ความจริงที่สุดแสนจะปวดร้าว

หัวใจเป็นแค่ก้อนเนื้อเล็กๆ
หรือมีเหล็กไหลผสมอยู่
จึงทานทนได้ถึงเพียงนี้

ระพินไม่ได้ไปทำงานอีกเลยตั้งแต่วันนั้น เขาไม่สนใจอีกแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาไม่อาจสู้หน้าเธอ ไม่อาจที่จะเป็นตัวถ่วง ในการตัดสินใจของเธอ เขาไม่อาจเห็นแก่ตัวโดยใช้อารมณ์ของเธอเป็นเกาะกำบัง เขาละอายต่อพระเจ้า...เบื้องบนระพิน ได้เรียนรู้อีกครั้งถึงความหมายของคำว่ารักและการเสียสละเพื่อคนที่รัก ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นบ่อเกิดแห่งความทุกข์ทั้งมวล ที่เขาจะต้องเผชิญและอยู่กับมันไปอีกนาน

แค่ยอมที่จะตรอมตรม
ยอมที่จะสูญเสีย
ยอมที่จะมีชีวิตอยู่
แค่นั้นเอง...ให้
...ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่านั้นอีกแล้ว
...ถ้าเพื่อคนผู้เป็นที่รัก

อาจเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า ที่ปรารถนาให้ผู้ชายเช่นระพินต้องขมขื่นทุกทรมาน เพื่อที่จะได้รู้รสชาดและหลาบจำ โอ้...พระเจ้า ได้โปรดประทานพละกำลังให้กับเขาด้วยเถิด ระพินกำลังจะหมดแรง เขาเหมือนใกล้ตาย...พระเจ้าระพินรู้สึกเหมือน ลอยคว้างอยู่ในความมืดมน มองไม่เห็นอะไรเลย เขากำลังจะตรอมใจตายไปจริงๆอย่างนั้นหรือ และทันใดนั้นเอง เสียงเคาะประตู...ระพินได้ยินเสียงเคาะประตู จากภวังค์อันโหดร้ายทารุณระพินรวบรวมกำลังไปที่ประตูและผลักมันออกไป เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขายังคงค้างอยู่ในภวังค์นั้นอยู่อีกหรือ เพราะเบื้องหน้านั้นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนคลอน้ำตาอยู่ อุมา..อุมานั่นเอง
“พรุ่งนี้ อุมาจะต้องไปแล้ว อุมาอยากพบคุณเป็นครั้งสุดท้าย ให้อุมาเข้าไปได้ไหมคะ...”
ระพินไม่ได้ฝัน เขาพ้นจากภวังค์นั้นออกมาแล้ว ที่เห็นอยู่เบื้องหน้านั้นล้วนเป็นภาพแห่งความจริง ขอบคุณพระเจ้า... อุมาโผเข้ามาร้องไห้คร่ำครวญปานว่าจะขาดใจ ระพินกอดเธอไว้แน่น เขาไม่ได้นึกถึงอะไรอีกแล้วนอกจากความปรารถนา... ปรารถนาของเขาคนเดียว...คนเดียวเท่านั้น...

ณ มุมหนึ่งของหัวใจในด้านมืด
มีเงาดำแอบลอบอยู่
และเมื่ออารมณ์อยู่เหนือจิตสำนึก
ซาตานร้ายก็พร้อม...ตะบบเหยื่อ

ความทุกทรมานขมขื่นเมื่อก่อนหน้านี้ของระพิน ได้รวมตัวตกตะกอนและจมหายไปในก้นบึ้งของหัวใจจนหมดสิ้น ที่เหลืออยู่นั้นเป็นแต่แค่เพียง...ปรารถนาแห่งหัวใจ

ความรัก…มักจะตกเป็นเหยื่ออันโอชะของซาตาน
พระเจ้าทรงรู้ดี...
เพราะพระองค์คือผู้วางเบ็ด

เขาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น ไม่มีแม้แต่เงาของอุมา เขาต้องฝันไปแน่ๆ ระพินบอกกับตัวเอง มันจะเป็นความจริงไปได้อย่างไร แล้วกระดาษที่พับวางอยู่บนหัวเตียงแผ่นนั้นเล่า เขารีบหยิบมันขึ้นมาและอ่าน...

ลาก่อนค่ะระพิน สำหรับวันนี้จะเป็นการจากลาแค่ช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ถ้าคุณมุ่งมั่นสร้างฝันของคุณให้เป็นจริง อุมาก็พร้อมที่จะก้าวเดินไปกับคุณในโลกแห่งความจริง
รักคุณ...อุมา

สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่ภาพฝัน ทุกข้อความในกระดาษแผ่นนั้นยืนยันได้ มันเป็นความจริง...ความจริงที่ต้องชดใช้... ความขมขื่นปวดร้าวที่ตกตะกอนอยู่ในใจระพิน ได้ฟื้นคืนขุ่นข้นขึ้นมาอีกครั้งเขาสะอื้นฟูมฟายซบหน้าลงกับหมอน ทุบที่นอนเหมือนคนบ้าฟั่นเฟือน เขาไม่มีจิตใจที่จะทำอะไร เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องนั้น อยู่กับความรู้สึกที่ถูกทารุณกรรม ความรู้สึกที่ไม่อาจลบล้างรอยมลทินที่เขาได้สร้างขึ้น

โลกคับแคบเกินไปไม่อาจเก็บความทุกข์เอาไว้ได้ทั้งหมด
แต่หัวใจกลับไม่เคยที่จะเพียงพอ
อาณาจักรใจไร้ขอบเขต...หรือไฉน

ระพินไม่เหลือความภาคภูมิใจไว้ให้จิตวิญญาณได้ศรัทธาและยึดเหนี่ยวอีกต่อไป เขาอ่านข้อความในกระดาษแผ่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า หวังว่ามันจะทำให้เขากลับฟื้นคืนสติขึ้นมาอีกครั้งแต่ไร้ผล...

บางครั้งชีวิตช่างกล้ำกลืนตรอมตรม
เสียจนไม่มีที่ว่างเหลือไว้ให้จดจำความสุขใจ

ระพินติดอยู่ในโคลนตมแห่งความทุกท้อและสิ้นหวัง ไม่มีแม้ความเชื่อมั่นที่จะดิ้นดันเอาตัวเองขึ้นมาจากหล่มเลนที่สูบดึง... บั่นทอน...เขาได้รับจดหมายพร้อมที่อยู่ของอุมาในอีกอาทิตย์ต่อมา และจดหมายฉบับนั้นเองที่เรียกให้สามัญสำนึกของเขากลับมาอีกครั้ง พร้อมกับพลังใจที่เต็มเปี่ยม เขาจะจมปลักอยู่อย่างนั้นไม่ได้ เขาต้องลุกขึ้นมาเพื่อหยัดยืนท้าทายโชคชะตา ฝ่าฟันอุปสรรคขวากหนามทั้งปวง

ความเป็นไปได้มิได้ตกหล่นอยู่ตามริมทาง
หรือร่วงลงมาจากฟากฟ้าได้เอง
นอกจากจะต้องสร้างมัน ...

ระพิน...ที่รัก
อุมากลับถึงบ้านแล้วโดยสวัสดิภาพ อุมาคิดถึงคุณมาก ตอนนี้อุมายังไม่ได้ทำงาน อาทิตย์หน้าถึงจะไปรายงานตัวที่จังหวัดและเริ่มทำงาน คุณอยู่ทางนี้เป็นอย่างไรบ้าง อุมาไม่อยากให้คุณคิดมากเลย เพราะนั่นจะทำให้คุณท้อแท้หมดกำลังใจจะทำให้ความฝันของเราไม่อาจ เป็นจริงขึ้นมาได้ ไม่ว่าคุณจะเป็นคนขับรถหรืออะไรก็ตาม คุณยังคงเป็นคนที่อุมารัก ขอเพียงคุณเป็นคนดี มุ่งมั่นสร้างตัวสร้างฐานะ สักวันเราจะสมปรารถนา อุมาเชื่อว่าคุณต้องทำได้ อุมาจะคอยให้กำลังใจและช่วยคุณอยู่ทางนี้อีกแรง เราจะช่วยกันนะคะ...ระพิน เพื่ออนาคตของเราสองคน อุมาขอยืนยันในความรักของอุมาที่มีต่อคุณ...คนเดียว ตอบจดหมายของอุมาด้วยนะคะ
รักคุณคนเดียว...อุมา

อุมาที่รัก...
บัดนี้ผมได้ยืนหยัดขึ้นมาแล้วอีกครั้งหนึ่ง ด้วยกำลังใจจากคุณ ผมคิดถึงคุณมากเช่นกัน ไม่มีวันใดเลยที่รักที่ผมจะไม่คิดถึงคุณ ผมได้งานใหม่แล้วที่บริษัทแห่งหนึ่ง ผมจะพยายามสร้างตัวสร้างฐานะและอดออม เพื่อความฝันของผม ฝันที่จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนที่ผมรัก และครอบครัวเล็กๆของเราจะอย่างไรก็ตาม ถ้าหากวันใดคุณได้พบผู้ชายที่คู่ควรกับคุณ และคุณรักเขา อย่าได้ลังเลคิดถึงผมเลยนะที่รัก ผมขอให้คุณตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ดีกว่า และได้โปรดวางใจ ผมจะไม่ตำหนิคุณเลยที่รัก
รักเหลือเกิน...ระพิน

เขากับอุมาไม่ได้พบกันอีกเลยตลอดระยะเวลาหนึ่งปีกว่า มีเพียงจดหมายโต้ตอบระหว่างกัน ที่บอกเล่าถึงอารมณ์ความรู้สึกความคิดถึง เรื่องราวและสังคมใหม่ของอุมากับความฝันที่ลางเลือนของระพิน ซึ่งนับวันยิ่งห่างไกล ห่างกันจนเขาต้องถามตัวเองเสมอว่า ทั้งเขาและอุมาต่างกำลังหลอกตัวเองกันอยู่หรือเปล่า

นอกจากพระเจ้าแล้ว
ก็มีแต่เพียงความพยายามเท่านั้น
ที่สามารถสร้างปราฏิหารย์ได้...

ระยะหลังอุมาไม่ค่อยจะมีเวลาเขียนจดหมายถึงระพิน โดยอ้างว่างานยุ่ง นานๆจะเขียนมาสักฉบับ แต่เธอยังคงรักเขาอยู่ ตามความเข้าใจของระพินและข้อความในจดหมายของเธอทุกฉบับ ซึ่งก็มีอยู่เพียงไม่กี่บรรทัดในช่วงนั้นเองที่ระพิน ได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งทำงานอยู่ที่เดียวกัน เธอชื่อเพ็ญ...เป็นพนักงานขายของหน้าร้านกินอยู่กับเถ้าแก่ เพ็ญเป็นคนซื่อๆคุยสนุก เปิดเผยจริงใจ เธอชอบระพิน เขารับรู้ได้ด้วยหัวใจ และความจริงก็เป็นเช่นนั้นอาจจะเป็นเพราะระพินเริ่มเบื่อหน่ายต่อความฝัน ที่ไม่มีวันจะเป็นจริง หรืออาจเป็นเพราะความห่างเหินของอุมา ที่ทำให้เขาเผลอใจ..

มีพบ...พลัดพราก
มีโหยหา...ลืมเลือน
มีเรืองรุ่ง...สูญสลาย
รักเป็นเช่นนี้...หรือมิใช่

ระพินกับเพ็ญเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น ความใกล้ชิดทำให้ระพินได้รู้จักเธอดีขึ้น...และรักเธอ รักอย่างเปิดเผยความรู้สึกบางอย่าง บอกกับเขาว่า ความรักระหว่างเขากับเพ็ญ จะมีแต่ความสมหวังและสมหวังเพียงอย่างเดียวเท่านั้นไม่ใช่ภาพสะท้อนที่ลวงตา ไม่ใช่ความฝันลมๆแล้งๆทุกอย่างสัมผัสได้ด้วยจริง
“พี่ต้องบอกเพ็ญหรือไม่ว่า พี่รักเพ็ญ”
ระพินกุมมือเธอไว้ และรู้สึกได้ทันทีว่าระหว่างเขากับเพ็ญไม่มีช่องว่าง ไม่มีกำแพงที่มองไม่เห็นมาขวางกั้นเอาไว้เลย
“มันยากนักหรือคะ ที่พี่จะพูดมันออกมา”
“ก็ได้...พี่รักเพ็ญ เพ็ญได้ยินชัดแล้วนะ...”
“ค่ะ...”
ระพินส่องพบตัวเองในดวงตาใสซื่อคู่นั้นของเธอ เขาสารภาพกับตัวเองหรือผู้ใดกันแน่ เขาไม่เคยเป็นตัวของตัวเองเช่นนั้นมาก่อนเลย รู้สึกโล่งสบายใจโดยที่ไม่ต้องคอยพะวงต่อจิตใต้สำนึกของตนเอง ไม่ต้องหวั่นเกรงต่อกฎเกณฑ์ทั้งปวง หัวใจของเขาพร้อมแล้วที่จะโบยบิน หัวใจดวงเดียวกันกับที่รักอุมา หัวใจดวงนั้น...หัวใจที่เคยอาดูร...ระพินตัดสินใจเล่าเรื่องราวระหว่างเขากับอุมาให้เพ็ญรับรู้ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเป็นกังวล ถ้าหากว่าเขาทั้งสองจะใช้ชีวิตร่วมกันในวันข้างหน้า หัวใจของเขาเหมือนกับว่าได้ถูกปลดปล่อย ถึงเวลาแล้วที่ระพินจะต้องเลือก ระหว่างความฝันกับความจริง ระหว่างความเป็นไปไม่ได้กับความสมหวังระหว่างดวงดาวที่อยู่ ไกลสุดฟากฟ้ากับดอกหญ้าที่อยู่ใกล้พียงแค่เอื้อม
“ขอเวลาพี่หน่อยนะเพ็ญ”
“พี่จะทำอย่างไรคะ เพ็ญไม่สบายใจเลย เพ็ญกำลังจะเห็นแก่ตัวเพราะรักพี่มากเกินไป”

อีกครั้งที่ความรักถูกกล่าวโทษ
อีกครั้งที่ความรักต้องตกเป็นจำเลย
และอีกครั้งที่สันชาติญาณ...ลอยนวล

เธอเป็นเพียงปุถุชนธรรมดาสามัญเท่านั้นเอง ระพินก็ด้วยเช่นกัน
"เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว สำหรับเราทุกคนโดยเฉพาะอุมา... เธอจะใช้ชีวิตร่วมกับพี่ได้อย่างไร พี่ยังมองไม่เห็นทางเลย จนป่านนี้แล้วอุมาคงได้คิด พี่เชื่อว่าเธอจะเข้าใจและยอมรับความจริงได้ พี่อยากให้เพ็ญคิดแต่เพียงว่า พี่ทำทุกอย่างเพื่อตัวพี่เอง เพ็ญจะรักคนที่เห็นแก่ตัวอย่างพี่ได้มั๊ย”
“นั่นทำให้เพ็ญยิ่งรักและบูชาพี่มากขึ้น เพ็ญยอมรับทุกอย่างสำหรับการตัดสินใจของพี่ ...”

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538


นันทวิสาร :: เขียน

• อ่านหน้า1

• อ่านหน้า2

• อ่านหน้า3

• อ่านหน้า4

• อ่านหน้า5

• อ่านหน้า6

• อ่านหน้า7

• อ่านหน้า8

• อ่านหน้า9

• อ่านหน้า10

• อ่านหน้า11

ในวังวนชีวิตที่เวิ้งว้าง...ว่างเปล่า
มนุษย์ดิ้นรน...ตะเกียกตะกาย ไขว่คว้า...เพื่ออะไร