สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538
นันทวิสาร :: เขียน
หน้า1 I หน้า2 I หน้า3 I หน้า4 I หน้า5 I หน้า6 I หน้า7 I หน้า8 I หน้า9 I หน้า10 I หน้า11
ต้องมีใคร......เล่นตลกกับชีวิตแน่ๆ
ใคร…ที่ไม่มีตัวตน...ข้างบนนั้น
เขาได้พบและรู้จักเธอครั้งแรก เมื่อตอนเป็นนักศึกษาแพทย์ปีที่หนึ่ง เธอชื่อสุนิภา... เริ่มแรกทีเดียวนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าการคบกันอย่างเพื่อนธรรมดา ไปไหนมาไหนก็มักจะไปกันเป็นหมู่คณะ ทำกิจกรรมร่วมกันบ้าง ไปเที่ยวไปดูภาพยนตร์ ชมนิทรรศการ จนปีสุดท้าย ที่สุดก็เหลือเพียงสองคนเขาและเธอ
ชีวิตกับความรักบางครั้งก็ลงตัวเสียจนดูเหมือนว่าจืดชืด...ไร้รสชาด
แต่ใครบ้างเล่าที่ไม่ปรารถนาเช่นนั้น
ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปตามครรลองของชีวิต ที่เสมือนหนึ่งเป็นแผนการณ์อันแยบยลของพระเจ้า ด้วยความใกล้ชิด ความเข้าใจ การเปิดใจยอมรับซึ่งกันและกัน ความรักความรู้สึกปรารถนาหรือจะด้วยอะไรก็ตามที สุดท้ายก็คือการแต่งงาน การใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน โดยความเห็นชอบของญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย
ทั้งหมดนั้นเป็นนิยายรักฉบับย่อของนายแพทย์นพพร ซึ่งถ้าจะแต่งเติมเสริมใส่อารมณ์ความรู้สึกและประสบการณ์ชีวิตเข้าไปสักหน่อย ก็คงจะได้ไม่ดีไปกว่านั้นเท่าใดนัก
บางคนรัก...เพื่อที่จะรัก บางคนรัก...เพียงแค่ให้ได้รัก
บางคนรัก...เพราะรัก ก็เท่านั้น...ความรักไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย
เคยมีคนกล่าวไว้ในทำนองที่ว่า ความรักเป็นเรื่องลึกซึ้งละเอียดอ่อน นิยามของความรักถูกเขียนขึ้นต่างๆนานา หลากหลายสับสน แต่จะอย่างไรก็ตามที สำหรับเขาแล้ว ความรักยังคงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ที่ช่วยหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณปลูกถ่ายสามัญสำนึกแห่งชีวิตคู่ให้มั่นคงยืนนาน เขาอาจจะเป็นอีกคนหนึ่งที่ประสพความสำเร็จใน
เรื่องของความรัก ถ้าหากจะวัดผลกันด้วยการแต่งงานหรือการใช้ชีวิตคู่ร่วมกันอย่างผาสุก
“คนเราถ้าเริ่มต้นจากการคิดแต่สิ่งที่ดี พฤติกรรมหรือการแสดงออกก็มักจะดีไปด้วย ในเมื่อเราคิดแต่สิ่งที่ดี ทำแต่สิ่งที่ดี ชีวิตจะล้มเหลวหรือเลวร้ายไปได้อย่างไร”
นั่นคือคำพูดที่จุดประกายให้กับชีวิตของนายแพทย์นพพร คำพูดของสามัญชนธรรมดา คำพูดของคนขับรถ คำพูดของพ่อผู้เป็นวีรบุรุษหนึ่งเดียวในใจเขา พ่อผู้เป็นที่รักยิ่งแห่ง...แม่ พ่อผู้ปักความมั่นคงไว้เป็นเสาหลักของครอบครัว ครอบครัวอันประกอบด้วยพ่อแม่และลูก ครอบครัวแสนสุขสงบในบ้านทาวน์เฮ้าส์สองชั้น สวรรค์บนดินที่เนรมิตขึ้นมาด้วยการอดออมของผู้เป็นพ่อกับแม่
แม่เคยบอกว่าครอบครัวของเขาเริ่มต้นจากไม่มีอะไร ...จากกระเป๋าเสื้อผ้าของแม่ กับความรับผิดชอบของพ่อ แม่เคยเป็นพนักงานบัญชีในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง พ่อผ่อนบ้านที่ซื้อในนามของแม่หมดเป็นงวดสุดท้าย ก่อนที่นายแพทย์นพพรจะเรียนจบแพทย์ไม่ถึงปี ต่อมาเขาได้รับบรรจุให้เป็นนายแพทย์ในโรงพยาบาลของรัฐแห่งหนึ่ง พ่อจึงให้แม่ลาออกจากงานทำหน้าที่เป็นแม่บ้านอย่างเดียว และเธอก็ทำหน้าที่ของเธอได้อย่างดีเยี่ยม
บางครั้งชีวิตเป็นเหมือนเส้นตรงที่ไม่สลับซับซ้อนคดโค้ง
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า...ข้างหน้านั้น...จะไม่มีทางแยก
พ่อยังคงเป็นพนักงานขับรถประจำตำแหน่ง ให้กับเจ้านายชาวต่างชาติต่อไปจนปลดเกษียณอายุงาน พร้อมเงินสะสมกับเงินสมทบอีกส่วนหนึ่ง นั่นเพียงไม่กี่วันก่อนกำหนดวันแต่งงานของนายแพทย์นพพรกับสุนิภา ทุกอย่างดูเหมือนพ่อของเขาจะเป็นผู้กำหนดไว้แล้วทั้งสิ้น โดยที่เขากับแม่มิได้เฉลียวใจเลยแม้แต่น้อย
พระเจ้าสร้างโลกมาแบบนี้....
นอกจากจะร้องเพลงสรรเสริญพระองค์
ยกยอพระองค์....
ขอบคุณพระองค์...แล้ว
มีใครบ้างเล่าที่หาญกล้างัดข้อกับพระองค์
เช้าตรู่วันนั้น วันแห่งการรอคอยของผู้เป็นพ่อ โศกนาฏกรรมเศร้าค่อยๆแย้มเปิดม่าน ...บนโซฟารับแขกชั้นล่าง
ในห้องนั่งเล่น มีเพียงผู้เป็นแม่ของนายแพทย์นพพรเท่านั้นที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงมุมหนึ่งเงียบๆ ในมือที่วางซ้อนกันอยู่บนตักของเธอถือแผ่นกระดาษที่เปียกเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา ดวงตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ตัวอักษรทุกตัวซ้ำแล้วซ้ำอีก น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่เธอปล่อยให้มันไหลหลั่งทะลักใจออกมา โดยปราศจากเสียงสะอื้นคร่ำครวญใดๆ
ถ้าดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจ
น้ำตาก็เป็นบันได...พาดปีน
นายแพทย์นพพรมองภาพนั้นแล้วเสียวแปลบ เหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้น เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นน้ำตาและความทุกขเวทนาของผู้เป็นแม่เช่นนี้ เขาทรุดลงนั่งที่ข้างตักแม่ วินาทีนั้นเองที่ความเจ็บร้าวรันทดของแม่ ได้แผ่ซ่านกระจายเข้าสู่สามัญสำนึกของเขา ในลำคอแข็งเหมือนถูกกดตีบตัน เขาสามารถสัมผัสและรู้สึกได้ เช่นเดียวเท่าๆกับที่แม่ของเขากำลังเผชิญอยู่
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น...ครับแม่”
เท่านั้นเองที่ทะลายทำนบน้ำตาของลูกชายให้พังครืนลงมา เขาซบหน้าลงบนตักที่ชื้นน้ำตาของแม่
“พ่อเขาไปแล้ว...พ่อจากเราไปแล้ว...”
น้ำเสียงที่แผ่วเบาของผู้เป็นแม่ราวเสียงกระซิบ แต่กลับก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของเขา ร่างของเขาเหมือนลอยร่วงลงมาจากที่สูง แม่หยิบซองจดหมายที่ซ้อนอยู่ด้านหลังกระดาษแผ่นนั้นให้ลูกชายของเธอ ด้วยมือที่สั่นเทาหนาวน้ำตา นายแพทย์นพพรรู้สึกเหมือนห้วงหายใจขาดเป็นระยะๆ
ในวังวนชีวิตที่เวิ้งว้าง...ว่างเปล่า
มนุษย์ดิ้นรน...ตะเกียกตะกายไขว่คว้า
...เพื่ออะไร
นพพร...ลูกรัก
มันยากเกินกว่าที่ลูกจะเข้าใจ และทำใจยอมรับกับการจากไปของพ่อ พ่อเพียงอยากให้ลูกเชื่อในความเป็นพ่อ เชื่อในความรักของพ่อ และเชื่อมั่นในความคิดที่ดีของลูก เพื่อที่ทุกอย่างจะได้เลื่อนไหลไปตามแนวทางของมัน พ่อมีบางสิ่งบางอย่างที่จะต้องทำในบั้นปลายชีวิต มันเป็นความตั้งจริงของพ่อที่ไม่อาจเลี่ยงได้ นอกเสียจากว่าพ่อได้ตายไปแล้วจากโลกนี้ ตลอดเวลาพ่อรักและภูมิใจในตัวลูกมาก ลูกเป็นลูกที่ดีของพ่อกับแม่ เราไม่เคยผิดหวังในตัวลูกเลยสักครั้ง พ่อเชื่อว่าอนาคตของลูกจะต้องพบแต่สิ่งที่ดีและประสบความสำเร็จในทุกๆด้าน พ่อหมดห่วงแล้ว พ่อขอฝากแม่ด้วย หวังว่าลูกจะดูแลแม่ของลูกและทำหน้าที่แทนพ่อได้ พ่อขอวิงวอนต่อลูกด้วยวันและเวลาที่เหลืออยู่ทั้งหมดของพ่อ
พ่อรักลูก
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538
นันทวิสาร :: เขียน
ในวังวนชีวิตที่เวิ้งว้าง...ว่างเปล่า
มนุษย์ดิ้นรน...ตะเกียกตะกาย ไขว่คว้า...เพื่ออะไร
