สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538
นันทวิสาร :: เขียน
หน้า1 I หน้า2 I หน้า3 I หน้า4 I หน้า5 I หน้า6 I หน้า7 I หน้า8 I หน้า9 I หน้า10 I หน้า11
ชีวิตมีเส้นทางให้เลือกไม่มาก
และถ้าหากมีโอกาสให้ได้เลือก
ใครบ้าง...จะปล่อยลอยหลุดไป
เขาได้ตัดสินใจแล้ว ระพินได้เลือกแล้ว ทุกอย่างเพื่อตัวเอง...เพื่ออุมา...เพื่อเพ็ญเพื่อที่พวกเขาทุกคนจะได้ดำรงค์ชีพ อยู่ได้บนรากฐานของความเป็นจริง ความจริงที่ทุกคนไม่อาจปฏิเสธ
ความจริงคือสิ่งที่เห็นและเป็นอยู่...ใครเล่า...ที่กล้าปฏิเสธตัวเอง
และวันนั้นเอง วันที่ระพินไม่เคยคาดคิดมาก่อน วันที่ความเป็นไปได้ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าวันที่ชีวิตของระพินต้อง พบกับความหักเหครั้งยิ่งใหญ่ วันที่เขาไม่คิดว่าจะมี... วันที่กล้ำกลืนที่สุดในชีวิตของลูกผู้ชายที่ชื่อ...ระพิน เสียงเคาะประตูในวันนั้นเสมือนเป็นสัญญาณการแจ้งเตือนจากพระเจ้า....หรือไม่ก็ซาตา
ชีวิต...
แม้ไม่ได้ตั้งความหวังเอาไว้เลิศลอย
ก็ใช่ว่าจะสมหวัง...
ชีวิต...คาดหวังได้
แต่ไม่อาจคาดหมาย
เมื่อความแน่นอนคือความไม่แน่นอน
ชีวิต...จะหวังอะไร
ระพินต้องตกตะลึงเมื่อเปิดประตูออกไป และพบอุมายืนอยู่ตรงนั้นกับกระเป๋าเดินทาง เธอยิ้ม...เป็นรอยยิ้มที่จืดชืดที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา
“อุมาตัดสินใจแล้วค่ะ อุมาจะใช้ชีวิตร่วมกับคุณ อุมาจะอยู่กับคุณ อุมารอต่อไปไม่ได้อีกแล้ว พ่อแม่กับพี่ชายจะบังคับให้อุมาแต่งงานกับใครก็ไม่รู้”
ความหวังกำลังจะถูกปล้น...ฝันสลายแล้ว... ระพิน...ตื่นเถิด
เขายังไม่หายจากอาการตกตะลึง คำพูดของอุมาทำให้หัวใจเขากระเจิง... ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ ความเป็นไปได้ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าได้เองอย่างนั้นหรือ
ดวงดาวที่ทอแสงประกายอยู่บนฟากฟ้า
เมื่อร่วงลงมาสู่ดิน
ก็ไม่ต่างไปจากเม็ดหินหรือกรวดทราย
หาได้กลายเป็นเพชรนิลจินดาไม่
“ผมยังไม่พร้อมเลยอุมา...”
เขาเพียงพยายามที่จะปัดป้อง ด้วยสิ่งที่เขาสามารถไขว่คว้าได้ในขณะนั้น
“แล้วเมื่อไหร่เล่าคะ ที่คุณจะพร้อม อุมาลาออกจากงานแล้ว อุมาหนีมา อุมากลับไปไม่ได้อีกแล้ว”
เพียงความว่างเปล่าเท่านั้นเองที่ระพินคว้าได้มา อุมากอดเขาร้องไห้สะอึกสะอื้นสำลักน้ำตา ระพินได้ถูกพิพากษา แล้วนับตั้งแต่วินาทีนั้น โดยที่ไม่อาจอุทธรณ์หรือร้องขอ เขาทำได้เพียงยอมจำนน เขาทำได้แค่นั้น แค่นั้นจริงๆมันสายเกินไปที่จะอธิบาย สายเกินกว่าจะถามหาเหตุผล สายเกินกว่าจะร่ำร้อง....มันสายไปแล้วจริงๆ
ปราฏิหารย์ใดกันแน่...
ที่ทำให้ความปรารถนาของวันวานนี้...
กลายกลับเป็นสิ่งที่ขมขื่นที่สุด...ในวันนี้
ผู้หญิงคนหนึ่งยอมที่จะสละความสุขส่วนตัว ยอมละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง ยอมเสียชื่อเสียงเกียรติยศ ยอมหมดแล้วทั้งชีวิตระพินจะปฏิเสธ ผลักไสไปได้อย่างไรกัน ...เวลาแห่งการชดใช้ได้มาถึงแล้ว ระพินพยายามที่จะใคร่ครวญและขุดคุ้ย ทุกซอกทุกมุมจนที่สุดของหัวใจ ค้นหาความรู้สึกเก่าๆที่เขาเคยเก็บเอาไว้ที่ข้างในนั้น ความรัก...ความรักหายไปไหน
ความรักไม่เคยต้องโทษ
ความรักไม่ผิด...
หัวใจไม่มีสิทธิ์กักขังหน่วงเหนี่ยว
แล้วเพ็ญเล่า...เขาจะทำอย่างไรกับเธอ ระพินจะบอกเธอว่าอย่างไร โอ้...พระเจ้าได้โปรดประทานเส้นทางให้ เขาได้เลือกเดินอีกสักทางเถิด ระพินร้องขอด้วยหัวใจที่อาบน้ำตานอง เช้าวันนั้นที่ที่ทำงานเขาไม่พบเพ็ญเพื่อนร่วมงานบอกว่าพี่ชายกับพี่สะใภ ้ของเธอประสพอุบัติเหตุรถคว่ำ เพ็ญไปปากช่องตั้งแต่เมื่อคืน ระพินแทบคลั่ง ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้เขาควรจะทำอย่างไร เขาจะกระหน่ำตีซ้ำลงบนหัวใจที่เปราะบางของเธอได้หรือ...
กี่แสนล้านฝัน
กี่พันหมื่นหวัง
ที่ความจริงได้เคยทำลายมาแล้ว
...จนนับครั้งไม่ถ้วน
เพ็ญหายไปหนึ่งอาทิตย์ และกลับมาพร้อมกลับริ้วรอยบอบช้ำหมองไหม้ ริมฝีปากของระพินหนักอึ้งเหมือนถูกเย็บติดกัน
“พี่เสียใจด้วยนะเพ็ญ...”
เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเธอ เขากำลังจะให้ร้ายเธอ ระพินกำลังจะสาดสีด่างดำลงบนผ้าขาว...บนหัวใจของเธอ
“เพ็ญมาลาออกจากงาน เพ็ญอยู่ที่นี่อีกต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่มีใครดูแลพ่อกับแม่และหลานชายกำพร้า เพ็ญต้องกลับไป...พี่ไปพร้อมกับเพ็ญนะคะ เราไปทำไร่กัน ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ นะคะ...ไปกลับเพ็ญเถอะ"
น้ำเสียงปนสะอื้นกับสายตาที่วิงวอนของเพ็ญ หัวใจของระพินที่เหมือนมีเหล็กแหลมเป็นร้อยพันทิ่มแทงปักคาอยู่อย่างนั้น เขาไม่อาจกบฏต่อตัวเอง ระพินไม่อาจหล่อเลี้ยงหัวใจด้วยการ...ขายวิญญาณ พระเจ้า...เป็นเพราะพระองค์ไม่มีหัวใจหรืออย่างไรกัน จึงได้ทนเพิกเฉยดูดาย ไม่ยอมรับรู้ชะตากรรมในครั้งนี้
“เพ็ญ เพ็ญกลับไปก่อนนะ แล้วพี่จะตามไป ตอนนี้พี่ยังไม่พร้อมพี่...”
ระพินรู้สึกละอายใจอย่างเหลือเกิน กับคำพูดของเขาที่ได้ไต่ตรองไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
“พี่ไปกับเพ็ญวันนี้เถอะนะคะ เพ็ญอยากกลับไปพร้อมกับพี่ เพ็ญไม่อยากสูญเสียพี่ไปอีกคน เพ็ญ...”
“พี่สัญญาจ๊ะเพ็ญ แล้วพี่จะตามไป เพ็ญเชื่อพี่นะ”
แม้แต่เรื่องาราวในพระคัมภีร์…
ก็ยังไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ
ประสาอะไรกับคำสัญญา...ปากเปล่า
เขาโยนเศษใบไม้แห้งให้เธอ...เธอผู้เปรียบเสมือนคนที่กำลังใกล้จะจมน้ำ ระพินเหมือนเจตนาจะฆ่าเธอ
“พี่ระพินสัญญาแล้วนะคะ เพ็ญเชื่อพี่ เพ็ญจะรอพี่...เพ็ญจะรอ...”
เพ็ญฉวยคว้าใบไม้แห้งไว้แน่นในกำมือ เธอไปแล้ว หัวใจของระพินก็ตามเธอไปแล้วด้วยเช่นกัน เขาเหลือเพียงวิญญาณในเรือนร่างที่ไร้ใจ ระพินเหลือเพียงร่างที่ไร้ใจ...เท่านั้น
ทุกคนเกิดมามีภาระและหน้าที่
...มีคนที่จะรัก...มีสักสิ่งหนึ่งที่จะหวัง...และรอคอย
ระพินไม่ได้ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปเลย แม้วิถีชีวิตจะเปลี่ยนไป เขาไม่ใช่ผู้ชายตัวคนเดียวอีกแล้ว เขามีครอบครัว มีภาระและมีอีกชีวิตหนึ่งที่ต้องรับผิดชอบ...อาจจะชั่วชีวิต เขายังคงทำงานที่นั่นต่อไปอีกโดยไม่มีเพ็ญ ตอนนั้นอุมาสมัครเข้าทำงานเป็นพนักงานบัญชีในโรงงานแห่งหนึ่ง และได้เริ่มทำงานในอีกอาทิตย์ต่อมา ห้องเช่าที่เคยรกไร้ระเบียบถูกจัดใหม่ดูเรียบร้อยสะอาดตา ด้วยการดูแลเอาใจใส่ของอุมา เธอทำหน้าที่ของเธอได้อย่างครบถ้วน โดยไม่เคยปริปากบ่น ไม่เคยทุกข์ท้อเรื่องความเป็นอยู่ ไม่เคยรังเกียจสามีคนขับรถ ที่จริงระพินน่าจะพอใจ แต่เขายังคงคิดถึงเพ็ญ ยังคงโหยหาหัวใจดวงนั้น...หัวใจของเขาเอง ชีวิตดำเนินไปตามแผนการณ์ของพระเจ้า จนหลายเดือนผ่าน ไประพินได้แอบลางานไปหาเพ็ญที่ปากช่อง เขาต้องพบเธอ ต้องบอกความจริงกับเธอ เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องหวังและ...รอคอย
พระเจ้า...ได้โปรดฆ่าเขาเสียเถิด...ก่อนที่เขาจะฆ่าใคร
เพ็ญดีใจมากเมื่อเห็นระพินในตอนแรก ดวงตาเธอเปลี่ยมล้นไปด้วยความหวัง ความหวังสุดท้ายที่ระพินกำลังจะพังทลายมัน ด้วยความปวดร้าวของเขาทั้งหมด เขาถูกบังคับขู่เข็ญโดยซาตาน...
ระพินตัดสินใจบอกความจริงทั้งหมดให้เพ็ญรู้ เธอนิ่งเงียบเป็นความเงียบที่โหดร้ายและปวดร้าวที่สุด ไม่มีคำวิงวอน ไม่มีเสียงสะอื้นไห้ ไม่มีน้ำตา พระเจ้าได้ขีดเส้น ทางเดินให้เธอเพียงสายเดียว... เช่นระพินเธอมองระพินด้วยความเข้าใจ มองชายผู้เป็นที่รักอย่างสุดแสนจะกล้ำกลืน และซบหน้านิ่งอยู่กับอกนั้นโอบกอดไว้แน่น เพราะนั่นจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของเธอ ยังคงไม่มีเสียงสะอื้น ...ยังคงไม่มีน้ำตา บางที่มันอาจจะตกค้างท่วมท้นอยู่ในใจของเธอ...
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538
นันทวิสาร :: เขียน
ในวังวนชีวิตที่เวิ้งว้าง...ว่างเปล่า
มนุษย์ดิ้นรน...ตะเกียกตะกาย ไขว่คว้า...เพื่ออะไร
