สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538
นันทวิสาร :: เขียน
หน้า1 I หน้า2 I หน้า3 I หน้า4 I หน้า5 I หน้า6 I หน้า7 I หน้า8 I หน้า9 I หน้า10 I หน้า11
ความรักขาวสะอาด...บริสุทธิ์
แต่เพราะมีรากเหง้ามาจากหัวใจจะ
ด่างจะดำไปบาง...จะเป็นไร
เขาและเธออยู่ที่นั่นจนเย็นเพราะอุมายังไม่อยากที่จะกลับ ระพินสังเกตเห็นว่าการที่เธอได้พูดคุยเล่าระบายออกมานั้นทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ดวงหน้าของเธอเริ่มมีรอยยิ้มปรากฏ น้ำเสียงของเธอเริ่มสดใสชัดเจน วันนั้นระพินและอุมากลับกันจนมืด ในระหว่างทางที่นั่งอยู่บนรถสามล้อเครื่อง สายฝนก็ได้โปรยปรายลงมา ทั้งเขาและเธอขยับเข้าไปนั่งอยู่ตรงกลางเบาะจนตัวแทบจะเบียดกัน ระพินต้องเอามือกอดอกไว้เพื่อมิให้ถูกต้องตัวหญิงสาว แต่เท้าของเขาที่สัมผัสกับเท้าของอุมาโดยบังเอิญนั่นต่างหาก ที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหวั่นไหววาบหวิวจนตัวเบาเหมือนจะลอยได้ หัวใจกระเจิงไปแสนไกล ความรู้สึกทั้งหมดได้เลื่อนไหลมารวมอยู่ที่ปลายเท้าข้างนั้นจนหมดสิ้น เธอจะรู้สึกอย่างไร... จะเหมือนความรู้สึกของเขาหรือเปล่า ... ระพินแอบชำเลืองมอง แต่...เปล่าเลย ดูเหมือนเธอจะเป็นกังวลกับละอองฝนที่สาดเข้ามามากกว่า เธอไม่ได้คิดอะไรเลย...ระพิน
ลองค้นดูเถิดในหัวใจรกรักแต่
ต้องระวังสักนิดอาจจะมีอสรพิษซ่อนอยู่ในนั้นด้วยก็ได้
เขาเริ่มรู้สึกละอายใจ และค่อยๆเลื่อนเท้าถอยออกมาอย่างช้าๆไม่ให้เธอผิดสังเกต แล้วขยับตัวเพื่อให้เธอกระเถิบถอยเข้ามาหลบฝน ระพินเปียกชุ่มไปครึ่งตัว เขาไม่เคยลืมสายฝนที่เย็นฉ่ำชื้นชื่นใจและสัมผัสแรกของเขาในวันนั้นเลย
สุขในฝันกอดจันทร์ละเมอ...คืบเดียวเธอ...ใยห่างกันแสนไกล
ตั้งแต่วันนั้นเขากับอุมา มักจะไปไหนมาไหนด้วยกันอีกเสมอๆในวันหยุด ไปทุกที่ที่เธออยากจะไป ...เริ่มมีคนเห็นคนทั้งสองในที่ต่างๆ และเริ่มมีเพื่อนร่วมงานล้อเล่น อุมาได้แต่ยิ้มน้อยๆไม่สนใจอะไร ระพินเสียอีกที่กังวลกลัวและเขินอาย ไม่เป็นตัวของตัวเองหวาดระแวงไปหมด สายตาของผู้คนรอบข้างที่มองเขาและเธอแปลกไป รวมทั้งเจ้านายของคนทั้งสองด้วย
ครั้งแล้ว ครั้งเล่า...ที่ความรักถูกเหยียบย่ำ
ครั้งแล้ว ครั้งเล่า...ที่ความรักถูกลบหลู่ดูหมิ่น
...มนต์รักไม่เคยเสื่อมสิ้น...
ความสัมพันธ์ของเขาและเธอเริ่มมีอุปสรรคในใจของระพิน เมื่อได้รู้ว่าพี่ชายของอุมาเป็นปลัดอำเภอ เขาเริ่มคิดมากต่างๆนานาในแง่ร้าย ในขณะที่อุมายังคงวางตัวปกติ และทำงานไปตามหน้าที่ของเธออย่างเคย ระพินรู้สึกว่าตัวเองช่างอ่อนแอเสียเหลือเกิน ในช่วงเวลานั้น เขาเหมือนคนมีปมด้อยน่ารังเกียจ กำแพงหนาที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าถูกก่อขึ้นในช่องว่างที่เคยกางกั้นระหว่างเขาและอุมา ระพินตำหนิฟ้าดินตัดพ้อพระเจ้าที่ให้เขาเกิดมาจน เป็นคนขับรถต่ำต้อยไม่คู่ควรกับเธอ
ไม่ใช่แค่ไกลจนเกินฝัน
แต่ฝันนั้นยังไกลเกินกว่าจะจินตนาการ...
ไกลเกินกว่าที่จะวาดวิมานในอากาศ
บนพื้นฐานของความเป็นไปไม่ได้ ยังคงเป็นได้แค่เพียงความเพ้อฝัน ที่ระพินยังคงยึดติดอยู่กับมันทั้งยามหลับและตื่น มันเป็นลมหายใจเข้าออกของเขาไปเสียแล้ว
ระหว่างความฝันกับความจริง...แค่เปลือกตาเท่านั้นที่กั้นไว้
ระพินจะรู้สึกเป็นสุขใจเฉพาะเมื่อตอนที่ได้อยู่ใกล้ๆอุมา ได้ไปเที่ยวด้วยกัน แต่หลังจากนั้นจะเฝ้าคิด คิดอยู่คนเดียว คิดถึงอนาคต คิดถึงการพลัดพราก และเริ่มปวดร้าวรุนแรง...ซ้ำซาก เรื่องทั้งหมดจะลงเอยเช่นไรในเมื่อเขายังคงเป็นได้แค่คนขับรถแล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อพี่ชายของอุมามาที่บริษัทในชุดข้าราชการเต็มยศ ระพินเหมือนยาจกเมื่อเทียบกับเขา สองพี่น้องคุยกันอยู่นาน ระพินเริ่มมีลางสังหรณ์บางอย่างในทางที่ไม่ดี และมันก็เป็นจริง
“พี่อานนท์ เขามาส่งข่าวเรื่องงาน สิ้นเดือนนี้อุมาคงต้องลาออกเพื่อกลับไปทำงานที่บ้าน...”
สีหน้าของอุมาเคร่งเครียดหมองหม่น แววตาหม่นไหม้ เวลาแห่งการพลัดพรากได้เริ่มต้นขึ้นแล้วตั้งแต่วินาทีนั้น หัวใจที่บอบช้ำอยู่ก่อนแล้วของระพินเริ่มด้านชา ในโลกนี้ไม่มีอะไรอีกแล้วที่ไม่อาจแบกรับ เขาไม่อาจแข็งข้อต่อพระเจ้า เขากำลังพ่ายแพ้...พ่ายแพ้ให้แก่ความเป็นไปไม่ได้...ความเป็นไปไม่ได้ที่รู้อยู่ก่อนแล้ว
สายน้ำแห่งความจริง...เชี่ยวกราดเกินกว่าความรัก...จะขวาง
“งานอะไรครับ...”
เสียงแห่งความกลืนกล้ำผ่านลำคอของระพินออกมา เขาฝืนใจถามทั้งๆที่อยากจะแทรกแผ่นดินหนีแล้วฝังร่างตัวเองอยู่ตรงนั้น
“งานราชการในจังหวัดค่ะ พี่อานนท์เป็นคนวิ่งเต้นฝากให้ อุมาไม่อยากไปเลย...”
ระพินถึงกับน้ำตาซึม เหมือนถูกจับมัดมือชก เหมือนนักโทษที่รอประหาร เหมือนใจจะขาดรอนๆ
“อุมาไม่อยากจากคุณไปเลย อุมารักคุณ อุมารักคุณ....”
ความรักบงการแล้ว...หัวใจก็พร้อมยอมสวามิภักดิ์...แล้วด้วย...เช่นกัน
เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองช่างเลวร้ายบัดซบเสียเหลือเกิน ที่ไม่กล้าสารภาพบอกรักอุมาก่อนหน้านี้ เป็นเพราะความขี้ขลาดไม่เอาไหนของเขาแท้ๆ.. เธอจึงต้องบีบคั้นหัวใจตัวเองเช่นนี้ อุมาสะอื้นไห้ยกมือปิดหน้าแล้วซบลงแนบอกเขา ระพินโอบร่างนั้นไว้ในวงแขนที่อ่อนล้า เหมือนกับมีเลือดก้อนหนึ่งจุกแน่นอยู่ที่ลำคอ เขารู้สึกเสียวแปลบแทบขาดใจที่ต้องกล้ำกลืนมันกลับเข้าไป น้ำตาไหลพรากออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาต้องหลับตาเพื่อจะปิดกั้นมันเอาไว้ แต่มันกลับยิ่งไหลพรั่งพรูออกมาบาดใจ...
หากน้ำตาพูดได้...
คงครวญคราง...โหยไห้
ไหว้วอน...ร้องขอได้
โปรดเถิด...เจ็บเหลือเกินทรมานเหลือเกิน...
ระพินกำลังจะขาดใจ เขากำลังจะตาย... ระพินได้ตายไปแล้ว... ตายไปแล้ว เขาบอกกับตัวเอง บอกกับพระเจ้า... ขอพระองค์ทรงนำทาง เสียงสะอื้นของอุมาปลุกให้เขาสะดุ้งตื่นจากภวังค์ที่แสนจะทรมาน ผู้หญิงในอ้อมอกเขาผู้นี้เล่า จะปล่อยเธอไว้อย่างนี้หรือ สามัญสำนึกของระพินกระตุ้นเตือน จิตวิญญาณของระพินได้หวนกลับมาอีกครั้ง กลับมาเพื่อปลดปล่อยเธอ ให้พ้นจากห้วงแห่งพันธนาการกลางทะเลน้ำตาอันหนาวเหน็บและเจ็บลึก... สู่โลกของความจริง โลกที่เธอจะต้องมีชีวิตอยู่อีกต่อไป โลกของเธอ...โลกที่ระพินคิดว่ามันอยู่กันคนละฟากกับเขา
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538
นันทวิสาร :: เขียน
ในวังวนชีวิตที่เวิ้งว้าง...ว่างเปล่า
มนุษย์ดิ้นรน...ตะเกียกตะกาย ไขว่คว้า...เพื่ออะไร
