เบื่อจะหายใจในความเบิกบานเต็มทน
ด้วยท้องที่แห้งผากและดวงใจที่กำลังลุกไหม้
ลึงค์ที่แข็งขันและปอดที่ฝ่อฟีบ
สมองซึ่งเปื้อยเน่าและนิ้วมืออันหงิกงอ
ข้าพเจ้ากล้ำกลืนฝืนทนใช้ชีวิต
พุ่มพวงตูมเต่งของดอกไม้แรกสาว
ถันที่พอกพูนบนหน้าอกของหญิงงามเมือง
ฝันกลางวันที่ลามกจกเปรต
สิ่งนั้น
ชักลากข้าพเจ้าออกไปพบโลก
ความอิ่มใจในสิ่งเล็กน้อย
รอยยิ้มของคนแปลกหน้า
ความสุขของการให้โดยไม่หวังผล
บ่อยครั้งชักนำข้าพเจ้าไปสู่ความคลื่นเหียน
คุณธรรมที่ส่องนำดั่งแสงเทียนกลางดวงอาทิตย์
ความดีงามซึ่งจัดจำแนกความชั่วราวสกัดยาฝิ่นจากดอกไม้
ความสุขตาบอดข้างเดียวจ้องมองผีเสื้อ
บ่อยครั้งโบยตีข้าพเจ้าอย่างรวดร้าว
ตัวประหลาด! พวกนอกศาสนา! ไอ้มหาวายร้าย! ไอ้คนขายชาติ !
ข้าพเจ้าเดินเข้าไปหาท่านจากทางด้านหลัง
เพื่อที่ท่านจะได้เสือกมีดออกมาอย่างสะดวก
เบื่อจะหายใจในความเบิกบานเต็มทน
__________
ทะเลไม่ร้องขอ
ผ้าเช็ดตัวที่เหม็นอับร้องขอเสรีภาพจากการอาบน้ำ
สิ่งที่ได้รับคือการถูกนำไปหมกในตะกร้าผ้ารอซัก
ที่รักมนุษย์ย่อมต้องสะอาดเอี่ยมเสมอ ช่างเชื้อราชังแสงแดดนั่นเถิด
ใยไม่ร้องขอสันติภาพจากสายลมฤดูมรสุม
รอจนฤดูหนาวเถอะสายลมว่า
พอถึงตอนนั้นใบไม้ก็ร่วงโกร๋นแห้งเหี่ยว
ความยุติธรรมบรรจุอยู่ในผลซึ่งถูกเก็บกินจนเกลี้ยงเกลา
มนุษย์ร้องขอความเสมอภาคกับพระเจ้า
จงทำความดีและสวดภาวนา
ความทุกข์ของพวกเจ้าเป็นสิ่งซึ่งติดอยู่กับตัวเหมือนกรรมติดอยู่กับเจ้า
การดื่มกินความงามของพวกเจ้าทำให้ข้าลอยสูงขึ้น
เราจะเสมอกันก็ต่อเมื่ออยู่ในห้องขนาดพอดีตัวใต้โลกเท่านั้น
โปรดระวังทะเลที่ไม่ร้องขอ
ถลันมือวูบหนึ่ง กลืนกินทวีปจนเป็นบึงน้ำ
ไม่ถามคำ
